Reisverslag Kenia en Tanzania hotel/chaletreis september

Kenia – Tanzania reis van 14 september tot 5 oktober

Vrijdag 14-09
Vandaag is het eindelijk zover, na een jaar voorbereiden, vele avondjes voorpret en goede en minder goede pogingen om Afrikaans te koken, zijn we dan eindelijk vertrokken naar Afrika.
De vlucht is prima verlopen en zoals verwacht kwamen we rond 19.15 uur aan op de luchthaven van Nairobi. Geen hectische taferelen maar heel relaxed door de douane en ook de reistassen waren al snel weer in ons bezit. Het eerste wat we gedaan hebben is geld wisselen want zowel de keniaanse schillingen als de tanziniaanse schillingen zijn alleen in het land zelf verkrijgbaar. Daarna op zoek naar een bordje met Djoser.
We werden welkom geheten door onze reisbegeleider Michel en chauffeur William, die zagen er direct uit als een vriendelijk vrolijk koppel dus de eerste indruk was gelijk positief.
Vrijsnel was de groep van 20 personen compleet en konden we gelijk kennismaken met de truck van William waar we de komende weken in vervoerd zouden worden.
Een enorm bakbeest, waar je in moest klimmen via een trappetje, dat was even wennen want het was best hoog.
Omdat het al donker was konden we weinig van de omgeving zien, wel merkten we direct dat het niet bepaald warm was en het regende ook een beetje. Vreemd idee, ben je in Afrika is het nog steeds nat en koud.
William bracht ons snel naar Hotel The Heron in Nairobi waar we onze eerste nacht zouden doorbrengen. Het inchecken verliep vlotjes en al snel had iedereen een kamer, volgens afspraak zouden we na een half uurtje bij elkaar komen in de bar voor de eerste briefing van Michel.
Het hotel is oud maar netjes en de medewerkers zijn allemaal erg vriendelijk.
Tijdens de briefing werd al snel duidelijk dat dit geen uitslaapvakantie zou worden, morgenochtend worden we om 7 uur aan het ontbijt verwacht en om 8 uur vertrekken we naar Mount Kenya.
Iedereen krijgt de gelegenheid om zich voor te stellen en aan te geven waarom voor deze reis is gekozen. Het blijkt dat de leeftijden heel divers zijn, de jongste is 25 en de oudste 69 jaar. De meesten hebben voor Djoser gekozen om het avontuurlijke karakter en het feit dat zowel de Masai Mara als de Serengeti worden aangedaan.
Hans is zo leuk om te vertellen dat wij deze vakantie 25 jaar getrouwd zullen zijn en dat hij wel een feestje verwacht. In de groep wordt dit gelijk opgepikt en Betty blijkt later een waar organisatietalent te zijn.

Zaterdag 15-09
Vanochtend vroeg opgestaan. De bedoeling was om met Rob en Karin voor het ontbijt even een bakkie eigen gemaakte koffie te drinken op de kamer. We hebben voor 3 weken koffie mee gesleept maar of het door de haast kwam of omdat alles nog onwennig is, het lukte niet om stroom te regelen voor de waterkoker. Uiteindelijk dus maar zonder koffie naar het ontbijt vertrokken.
Om 8.15 uur stipt reden we in de truck weg naar Mount Kenya waar we zullen overnachten in de Bantu Lodge.
De snelweg is goed bereidbaar, beter dan we in Cuba gewend waren. Langs de weg stonden veel kinderen een beetje verlegen maar vriendelijk te zwaaien, later veranderde de vriendelijke houding van sommigen in een meer agressief gebeuren waarbij ons duidelijk gemaakt werd dat ze geld wilden hebben.
Hierdoor krijg je een beetje een dubbel gevoel, het is logisch dat de kinderen wat willen hebben maar tegelijkertijd is het unheimisch om zo benaderd te worden, af en toe weet je niet meer of je nu wel of niet terug moet zwaaien.
Halverwege de rit zijn we gestopt bij een Curioshop met veel houtsnijwerk, maar gezien de overvolle reistassen is het onmogelijk om er nog meer in te proppen, er moet eerst wat ruimte ontstaan.
Na aankomst in de Bantu Lodge kregen we eerst een lunch, het is allemaal prima en gelukkig niet zo overdreven. De Lodge ziet er leuk uit en de groep begint zich al echt als groep te gedragen, dat gaat dus best wel snel, op het eerste gezicht lijken het allemaal leuke mensen en de sfeer is prima.
Tijdens de briefing bij de lunch werd aangegeven dat er die middag mogelijkheden waren voor facultatieve excursies waaronder twee wandelingen en paardrijden.
Wij hebben gekozen voor de lange wandeling van 7 kilometer naar de grot waar de Mau-Mau  hun onafhankelijkheidsstrijd is begonnen. Bij de grot zou ook een waterval zijn en dit alles zou bereikbaar zijn via een pittoresk bruggetje.
Als ongeoefende wandelaars op hoogte van meer de 1500 meter, met een plaatselijk gids, Sirus, die geen slecht figuur zou slaan op de eerste de beste marathon, brak ons na een paar honderd meter al het zweet uit. Tjonge wat kon die man een tempo maken zeg en wij maar ploeteren, je wilt ook niet achterblijven in de bush waar we al snel olifant en buffel sporen tegen kwamen. Dit maakte het wel aangenaam spannend, je voelde bij wijze van spreken dat je bekeken werd maar meer dan een paar bavianen hebben wij zelf niet gezien. Tijdens deze wandeling moest ook de eerste sanitaire noodstop gemaakt worden, hilariteit alom, maar er zouden er nog vele volgen en Karin en ik zijn ware plasmaatjes geworden.
Het pittoreske bruggetje was echt een leuk bruggetje, halverwege moest je om een boom heen klimmen, gelukkig waren er volgens de gids alleen kikkers in het water en geen krokodillen. Bij de grot kregen we uitleg over de strijd van de Mau-Mau, dit werd met trots verteld en deed ons erg denken aan de vrijheidsstrijd op Cuba.
De gids heeft voor ons ook de betekenis van Mau-Mau opgeschreven in het Swahili en het Engels.
Lichtelijk gesloopt waren we net voor het donker weer terug bij de Lodge, na het eten hebben we met Rob en Karin eindelijk de zelf meegebrachte koffie op de kamer gedronken, daarna douchen en vroeg naar bed. Morgenochtend vertrekken we om 7.30 uur.

Zondag 16-09
Na het ontbijt zijn we om 7.30 uur vertrokken naar Shaba nationaal park, Buffelo Springs en Samburu land. We zullen overnachten in Sarova Shaba in het wildreservaat.
Onze eerste stop is bij Mama Gladys, die een grote Curioshop heeft met mooie spullen en redelijk goede koffie, zolang je niet kijkt naar de afwas.
Mama Gladys is een van de favoriete mama’s van Michel, waarom is op dat moment nog niet helemaal duidelijk maar later begrijpen we dat zij de draaiende motor is in het levensonderhoud van een 40-koppige familie en dat is niet niks. Alle vrouwen in Kenia die kinderen hebben en nog geen grootmoeder zijn heten Mama, de jonge vrouwen heten Dada. Lekker simpel en het klinkt leuk, zelfs wel respectvol.
Vrij snel na het bezoek aan Mama Gladys begint het gamedriven en het begon ook gelijk goed, al snel zaten we tussen de eerste groep bavianen, gerenoeks, grant gazellen, impala’s en springbokken, een prachtig gezicht. En voor de lunch zagen we onze eerste groep olifanten.
Voor de lunch hadden we lunchboxen meegekregen die we in het reservaat mochten opeten, met vlakbij bavianen en gazellen. In de bomen vlak boven ons hoofd zaten neushoornvogels en groenstaartglansspreeuwen en een soort albino’s. 
Na de lunch zijn Hans en ik voor in de truck gaan zitten bij William, je hebt dan een prachtig uitzicht maar wat is het heet voorin en het bankje daar zit een stuk minder prettig dan de comfortabele stoelen in de truck. Al snel zagen we de netgiraffen en grevy zebra’s die alleen in Samburu leven. Prachtig om te zien en wat hebben die zebra’s een leuke oren. Als toetje kregen we ook nog 3 buffels vlak voor de truck toen we van een helling een grote plas inreden, heel indrukwekkend en ook best een beetje griezelig zo dichtbij.
Op weg naar de Lodge hebben we nog dik-diks gezien, een secretarisvogel en een wrattenzwijn. Bij de Lodge zaten heel veel meerkatten en een krokodil.
De Lodge is prachtig, pure luxe midden in de wildernis, eigenlijk een beetje te gek, maar wel lekker, maar goed dat het niet overal zo lux is.
Na het diner kregen we nog een dansvoorstelling van de Masai-krijgers. Leuk om te zien en wat kunnen die jongens springen zeg. Een beetje deo zou geen kwaad kunnen want echt lekker ruiken de krijgers niet.
Met Rob en Karin nog een fles wijn, bier en eigen koffie meegenomen om nog even lekker na te genieten van deze indrukwekkende dag.

Maandag 17-09
Ondanks het gezellige naborrelen van gisteravond moesten we weer vroeg present zijn, om 7.45 uur vertrokken we naar de Nyahurururuwatervallen waar we zullen overnachten in de Thomson Falls Lodge.
Nog een kleine aanvulling op gisteren, we hebben ook nog Somalische struisvogels gezien, wat zijn die beesten groot en wat een poten.
Vandaag was voornamelijk een reisdag en de truck heeft een beetje moeite met het klimmen in de bergen. Het landschap is ontzettend afwisselend, het ene moment zit je nog een woeste droge omgeving en het volgende moment zit je weer volop in het groen en ziet alles er vruchtbaar uit. Vooraf hebben we ons niet gerealiseerd dat Afrika zo groen zou kunnen zijn, maar dat is dus wel zo. Ook over de kou hadden we het vooraf niet goed begrepen maar doordat we steeds redelijk hoog zitten is de temperatuur een stuk lager, niet alleen s’nachts maar ook overdag. Dat soort dingen besef je eigenlijk pas echt als je er middenin zit.
Na het vertrek uit de Lodge zagen we gelijk weer een wrattenzwijn, wat zijn ze leuk met die staartjes recht overeind en het eten op hun knieën. Ook waren er weer bavianen en impala’s te bewonderen. Na een korte rit zijn we eerst op bezoek geweest in een Samburu dorp, dit dorp is open gesteld voor de toeristen maar geeft toch een aardig betrouwbare weergave van de manier van leven zoals deze stam nog steeds doet. Het was op dat moment rond de 40 graden maar halverwege de dag in de bergen was het nog maar 20 graden. We zijn dan ook met dikke vesten aan de Evenaar gepasseerd op 2270 meter hoogte.
Met het klimmen in de bergen hebben we veel tijd verloren zodat we morgenochtend om 6.45 uur zullen vertrekken, eerst terug naar de Evenaar voor een trucje met magnetische velden en vervolgens gaan we op zoek naar neushoorns en leeuwen.

Dinsdag 18-09
Vandaag was het ontbijt al om 6.00 uur, daarna hadden we nog even tijd om de Thomson Falls op de foto te zetten, mooi gezicht hoor om dat water zo naar beneden te zien komen. Eigenlijk ongelooflijk dat je op zulke mooie plekjes slaapt zonder dat eigenlijk te weten. Kenia krijgt ons langzaam maar zeker in haar ban, met de zoete geur van de rode aarde, de steeds wisselende landschappen, de immer vrolijke en vriendelijke bevolking, de fascinerende hutjes en stalletjes langs de doorgaande wegen. Vandaag wordt een hele drukke dag, via Lake Nakuru nationaal park rijden we naar het Baringomeer waar we twee dagen in de Soi Safari Lodge zullen verblijven.
Maar eerst moeten we nog de Evenaar bezoeken.
Het bezoek aan de evenaar stelde niet echt veel voor, wel is het grappig om te zien dat een lucifer in water aan beide kanten en andere kant opdraait, we hebben ook allemaal een certificaat gekregen. Karin raakte in gesprek met de eigenaar van de curioshop die 4 vrouwen bleek te hebben. Hij wilde dolgraag de zaklantaarn van Karin hebben toen bleek dat we geen extra telefoon overhadden. Uiteindelijk heeft hij de zaklantaarn geruild tegen twee olifantjes van steen en eeuwige vriendschap aan Karin. Mooi begin van de dag.
We zijn daarna vertrokken naar Lake Nakuru.
Een prachtige omgeving, weer heel anders dan we tot dan toe gezien hadden en wederom een heleboel wild. Nu gewone giraffen en zebra’s , buffels, een schildpad, flamingo’s, pelikanen, maraboes en hyena’s en waarschijnlijk heb ik nog wel wat vergeten. Het hoogtepunt was toch wel een schijnaanval van een neushoorn op de truck, de engerd.
Op weg naar de Lodge bij het Baringomeer moesten we een rivier oversteken, halverwege de dag hoorden we dat, dat mogelijk wel eens een probleem zou kunnen worden omdat er de laatste tijd erg veel regen was gevallen.
Michel en William hebben heel wat telefonisch overleg gepleegd en uiteindelijk begrepen we dat er mensen bezig waren een soort dam te bouwen en William besloot dat hij het ging gokken om de truck naar overkant te krijgen. Was mooi om te zien hoeveel vertrouwen Michel in William had en ook de beslissing aan hem overliet. William  zat te stralen achter zijn stuur, hij had het duidelijk naar zijn zin.
Toen we uiteindelijk bij de rivier aankwamen was het al helemaal donker en een drukte van belang. Aan beide kanten van de rivier hadden zich een soort mini files van trucks en landrovers gevormd, die allemaal naar de overkant wilden. Daar tussendoor liepen verwilderde mannen met grote kapmessen en hoop gebrul rond.
Levendig was het wel maar ik had geen idee wat er nu precies ging gebeuren.
Uiteindelijk bleek dat William een van kapmesheren geld moest betalen, een beetje meer dan de anderen omdat zijn mes gebruikt was om de weg vrij te maken. Geen probleem, Hakuna Matata, en onder veel gejuich en aanmoedigingen bereikten we zonder echte problemen de overkant.
Later hoorden we dat het hele dorp waar wij zouden overnachten de hele dag bezig was geweest om de oversteek mogelijk te maken. Fantastisch toch!!!!

Woensdag 19-09
Vandaag staat een relatief rustige dag op het programma omdat we nog een extra nacht in de Soi Safari Lodge zullen verblijven dus niet hoeven te reizen. De Lodge is mooi en gezellig ingericht en heeft een prachtig uitzicht op het meer waar nijlpaarden en krokodillen in zitten, joepie.
Bij het ontbijt bleek dat de meeste gasten geen warm water hadden, geen probleem want echt koud is koud water in Afrika nu ook weer niet. Rob heeft het hart van Michel gestolen door opgewekt te zeggen dat hij heerlijk opgefrist was door de douche. Zo hoort het ook, we zijn niet voor niets in Afrika.
We hebben ons aangemeld voor twee excursies, s’ochtends een boottocht over het meer  om de visarend te zien en mogelijk krokodillen en nijlpaarden. Onvoorstelbaar eigenlijk, dat we vrolijk en wel in een paar kleine bootjes stappen om ons tussen monsterlijke veelvraten te begeven, maar goed je wilt niets missen en gaat dan toch maar een stapje verder dan je thuis mogelijk zou doen.
In de middag staat een wandelexcursie op het programma.
Onze gids in de boot bleek een meer dan plaatselijke beroemdheid te zijn, volgens eigen zeggen is hij op TV geweest in Luxemburg en België omdat hij de lokroep van de visarend zo gaat na kan bootsen dat het hem altijd lukt om de arend te verleiden een visje te komen eten. Op het meer werden we dan ook opgezocht door plaatselijke vissers die een aantal vissen aan de gids verkocht en toen kon de show beginnen. Inderdaad de lokroep deed zijn werk en de arend heeft de vis uit het water gehaald. Hilariteit alom omdat er letterlijk geteld werd om de mooiste foto te maken, 1, 2 klik. Na de eerste poging klonk uit de boot een geheel ontgoochelde Richard “ik heb water, water en water”. Hans had meer geluk en die heeft de arend mooi vast kunnen leggen.
Op een dode krokodil na hebben we niet echt krokodillen gezien, wel een aantal spelende nijlpaarden. Gelukkig bleven de bootjes op gepaste afstand.
De lunch hebben we gebruikt in de Lodge en daarna even met de voetjes in het zwembad gehangen om ons voor te bereiden op de wandelsafari. Rob besloot bij het zwembad te blijven omdat hij toch wel wat last had van zijn knie.
Met 10 personen hebben we uiteindelijk de wandeling gemaakt, dit ging gelukkig in veel minder hoog tempo dan de eerste wandeling en onze gids heeft heel veel verteld over de medicinale werking van de verschillende planten die we onderweg tegen kwamen. Ook hebben we nog een koperslang en schorpioenen gezien. Karin is een heldin, ze heeft de schorpioen, vast gehouden door de gids over haar hand laten kriebelen. Dat doe ik haar in geen 100 jaar na.
Tijdens de wandeling kwamen we ook verschillende schoolklasjes tegen, de kinderen gedroegen zich heel netjes en toen een van hen om water vroeg maakte een van de dames de historisch opmerking: krijg jij van je moeder dan geen centjes om water te kopen?
Dit werd Hans even te veel en hij moest even stoom (sigaretje erbij) afblazen onder een acaciaboom verderop. Soms worden de verschillen binnen de groep opeens pijnlijk duidelijk.  
Inmiddels is het gaan onweren en waait het behoorlijk. Op de terugweg zijn we nog even gestopt bij een plaatselijk café om lauwe fanta te drinken. Ook daar waren een aantal schoolkinderen en een van de jongentjes heeft Vader Jacob voor ons in het engels gezonden. 
Terug bij de Lodge was het een drukte van belang langs het zwembad. De bedoeling was dat er op het terras een feestavond plaats zou vinden maar met het onweer erbij werd besloten dit toch maar overdekt te doen. De vraag was alleen aan welke kant. Een vermakelijk gezicht omdat alles door elkaar krioelt en niemand het blijkbaar met elkaar eens was. Maar het lijkt goed te komen. We zijn benieuwd.

Donderdag 20-09
De feestavond gisteren was erg leuk. In eerste instantie verschenen alle koks en andere medewerksters van de Lodge ten tonele met een swingend rondje dansen. Daarna kwam er een flinke groep Samburu / Masai krijgers naar voren samen met 3 dames die weer hun speciale dans opvoerden. Ondanks dat het voor ons onverstaanbaar is herken je direct de klanken en het ritme. We werden allemaal uitgenodigd om mee te doen en daar is geen ontkomen aan. De verfrissende geur van deo werd weer erg gemist. Hoe is het mogelijk dat zij dat zelf blijkbaar niet ruiken of zich er in ieder geval niet aan storen? Maar dat mag de pret niet drukken, het zijn boeiende mensen, die het bekijken meer dan waard zijn, een mogelijkheid om ze beter te leren kennen zit er niet in maar fascinerend zijn ze absoluut.
Na het dansen volgde een enorme taart die in stukjes verdeeld moest worden. William nam mij mee om de taart te snijden. Is mij natuurlijk echt op het lijf geschreven, lekker lopen stuntelen ten overstaan van de hele groep.
Na afloop hiervan heeft Michel met behulp van zijn i-pod nog geprobeerd er een dansend gebeuren van te maken, de muziek sloeg aan maar was niet hard genoeg om echt iedereen op de vloer te krijgen.
Uiteindelijk ging niemand erg laat naar bed want vandaag moesten we weer vroeg op. Vandaag gingen we op weg naar het Naivashameer, het domein van de Nederlandse rozenkwekers. 80% van de Nederlandse exportrozen komt feitelijk uit Kenia en niet uit Nederland. Het is een raar gezicht om opeens enorme kassen in het Keniaanse landschap te zien, eigenlijk ziet het er niet uit, maar het schept natuurlijk wel werkgelegenheid. Ondanks het gegeven dat we konden zien dat de werknemers stenen huisvesting hadden en er een schooltje was voor de kinderen, konden we ons niet geheel onttrekken aan het gevoel hier met een moderne manier van slavernij te maken te hebben. Langs de rivier werd dit nog duidelijker, aan de ene kant de
enorme villa’s van de kwekers en op de andere oever de simpele huisjes van de arbeiders.
Omdat we redelijk vroeg bij de Lodge, Fish Eagle Inn, aankwamen konden we de Lodge eindelijk eens met daglicht zien, zag er weer erg goed uit.
In de middag was er een mogelijkheid voor een facultatieve excursie, namelijk een loopsafari. Van de 20 personen gingen er 17 mee, we werden in twee groepen verdeeld.
In ons groepje heerste een beetje een lacherig sfeertje dat veroorzaakt werd doordat een van de dames zich vergist had in de fles die zij meegenomen had. In plaats van een fles water had ze per ongelijk de fles wodka mee genomen. Hilariteit alom, maar gelukkig had een andere groepsgenoot voldoende water zodat de dame in kwestie toch nog een flesje water had. Daarna werd er opnieuw gelachen om de rancher die met ons mee ging. Waarschijnlijk omdat het een vrouw was werd dit door bepaalde personen niet als al te serieus opgevat terwijl toch duidelijk aangegeven was dat er een groep buffels aanwezig was die voor problemen konden zorgen.
Tijdens de wandeling werd de kritiek steeds ergerniswekkender, wat verwacht je nu eigenlijk als je zelf zoveel herrie maakt en hardop blijft klagen dat de dieren zover weg staan. Zolang de dieren tot het echte wild behoren lijkt een gepaste afstand mij op zijn plaats, anders kun je beter naar de dierentuin gaan.
De meesten waren erg ontevreden over de safari en de gids heeft dan ook geen enkele fooi gehad. Wat mij betreft was het spannend genoeg, zeker toen de buffel met jong ons ernstig in de gaten ging houden en de rancher de groepen terug dreef.
De dieren waren beslist niet echt schuw maar gingen wel op de loop en geef ze eens ongelijk.
Aan het rijtje nieuwe dieren kunnen vandaag toegevoegd worden de bosbok, de waterbok, de franje (colobus)aap en de zwarte adelaar. Toch niet gek als je bedenkt hoeveel we al gezien hebben.
Vanavond kunnen we mogelijk voorlopig voor het laatst lux douchen en slapen want morgen vertrekken we naar de Masai Mara en slapen dan in tenten.

Vrijdag 21-09
Rob en William hebben een gezamenlijke voorkeur ontdekt, ze zijn allebei dol op cappuccino. Rob deelt vanaf nu zijn meegenomen zakjes broederlijk met William dat zeer door hem gewaardeerd wordt. Wat kan die man heerlijk stralend lopen genieten, je wordt al vrolijk als je er alleen maar naar kijkt.
Vandaag moesten we extreem vroeg op, om 6.45 uur vertrekken we al richting Masai Mara alwaar we zullen kamperen in de Hippo Safari Lodge Camp.
Onderweg zijn we gestopt bij een Masai dorp en hebben daar een rondleiding gehad. Opnieuw waren we erg onder de indruk. Dat leven is zo ontzettend anders dan wij gewend zijn, alleen al het feit dat alle koeien en geiten s’avonds binnen de manyatta (omheind terrein door doornstruiken tegen de leeuwen en  hyena’s waarbinnen ook de woonhutten staan) gehaald worden waardoor je feitelijk op een grote mestvaalt woont. De stank viel erg mee, alles verdroogt in de zon snel. De hutten zijn erg klein en benauwt met nauwelijks ruimte om je kont te keren maar waar wel geslapen en gekookt moet worden.
Al gamedrivend zijn we vervolgens op weg gegaan naar onze tentovernachting.
Ondanks dat de tenten er van buiten heel leuk uitzien voel ik me er binnen niet echt prettig. De aangebouwde badkamer met WC is groot en ruim maar stinkt naar een of ander insectenverdelgmiddel en alles is vrij donker.

Zaterdag 22-09
De eerste nacht in de tent hebben we goed doorstaan en op de badkamer na valt het bij nader inzien wel mee.
Vandaag weer vroeg op, het ontbijt is om 6.15 uur en om 7.00 uur vertrekken we om de hele dag te gamedriven, op zoek naar leeuwen en cheeta’s.
Het is behoorlijk groen in de Masai Mara en er zijn dan ook ontzettend veel dieren, grote kuddes gnoes, zebra’s en antilopen. Uiteindelijk is het ook gelukt om leeuwen te vinden en wel op een heel mooi plekje waar ze aan het drinken waren.
Even later ook nog twee cheeta’s gespot, evenals hartebeesten, topi’s, gieren en een jakhals. Van de big 5 hebben we er nu al 4 gezien en dat terwijl we pas een goede week onderweg zijn.
William heeft ons naar de oversteek plaats gebracht waar jaarlijks de gnoes de rivier de Mara oversteken en velen het leven laten door ten prooi te vallen aan krokodillen of stomweg vertrapt worden in de drukte. Het was niet bepaald een vrolijk gezicht om die plek te zien en het rook er echt naar rottende kadavers. In de rivier waren ook veel nijlpaarden aanwezig, tot spijt van Karin hebben we maar een enkele krokodil kunnen ontwaren en die was niet zo enorm groot, maar wat mij betreft groot zat. 
De lunch werd ons bijna onmogelijk gemaakt door erg opdringerige meerkatten en Frans werd bijna gebeten toen hij er een weg wilde duwen, ze blijven wild hè!!
Michel is geveld door malaria en heeft het zwaar te verduren, koorts en algeheel ellendig voelen. Omdat hij de reis toch graag met ons wil afmaken heeft hij voor zichzelf vandaag een rustdag ingebouwd en heeft William de honneurs waargenomen die hij supergoed heeft uitgevoerd.
Een beetje tot onze schrik horen we die avond dat William ons de volgende dag gaat verlaten omdat hij als Keniaan niet de truck mag besturen in Tanzania en morgen vertrekken we inderdaad naar de grens met Tanzania.
Voor iedereen is dit een beetje een domper want we zijn allemaal erg gesteld op William en in die korte tijd een beetje aan hem gehecht geraakt.

Zondag 23-09
Vandaag hebben we ons opgemaakt voor een lange dag in de truck naar het grensplaatsje Isebania, waar we zullen overnachten in het Isibania Border Point Hotel. Michel heeft van tevoren gewaarschuwd dat we geen hoge verwachtingen moeten hebben van dat hotel maar dat het toch nog het beste is wat er in die omgeving te krijgen is. We zullen zien.    
Onderweg zijn we gestopt op een echte Masai markt, van heinde en verre komen de Masai op zondag naar de plaatselijke markten om hun koeien en geiten te verkopen, of om te kopen. Onderweg zagen we dan ook vele Masai met gemerkte dieren richting de markt lopen. De gebrandmerkte koeien zagen er behoorlijk gehavend uit.
Op de markt was het erg leuk, we konden daar rustig rondlopen en kijken, gewoonte getrouw hebben we natuurlijk weer bananen ingeslagen voor onderweg. Op de markt was ook een bush-dokter die daar kantoor hield, allerlei flesjes met kruidendrankjes waren daar verkrijgbaar.
De aankomst in het beruchte hotel viel ons niet tegen, het zag er eenvoudig maar toch wel redelijk schoon uit. De eetzaal had wat weg van een kantine, maar dat mocht de pret niet drukken.
Tijdens het diner hebben we afscheid genomen van onze chauffeur William, zowel voor hem als voor de groep was dat best een beetje emotioneel. William was voor iedereen meer gaan betekenen dan je eigenlijk zou verwachten in de korte tijd dat we samen waren. Volgens Michel was dat heel bijzonder en had hij dit nog niet eerder mee gemaakt.
William had ook nog een verrassing voor ons. Omdat hij wist dat wij bijna 25 jaar getrouwd waren had hij een functioneel mes voor Hans gekocht. Hij legde met veel misbaar uit hoe Hans het mes moest gebruiken om mij te helpen. We waren heel verrast, en hadden dit totaal niet verwacht. Michel vertelde later dat dit eigenlijk nooit gebeurt een afrikaan die een cadeautje voor een toerist koopt. Heel bijzonder dus.
William heeft nog een toespraak gehouden waarin hij zijn opvolger Edward aan ons heeft voorgesteld. Edward is een hele andere man, komt een beetje verlegen over maar heeft er duidelijk zin in om met ons verder te gaan.
Morgenochtend gaan we lopend de grens over en dan richting Victoriameer.

Maandag 24-09
Vandaag zijn we dan 25 jaar getrouwd en we houden er rekening mee dat er wel iets zal gebeuren want Betty heeft dagelijks de aftelling bijgehouden, dus het kan bijna niet anders dan dat iedereen op de hoogte is.
Na het wakker worden werd er al een kaart onder de deur door geschoven, die bleek van Rob en Karin te zijn. Meegenomen uit Nederland met Afrikaanse kreukels van de reis. Naast de felicitaties stond er een cryptische omschrijving op waarbij wij de keuze hadden uit 1 of 2. Hans riep gelijk 2 terwijl ik nog dacht, laten we eerst even afwachten waar we voor gaan kiezen.
In de ontbijtzaal werden we door iedereen gefeliciteerd en daarna werd de bagage in de nieuwe truck van Edward geladen en togen wij lopend naar de grensovergang.
Het was gezellig druk langs de weg en we werden links en rechts ingehaald door fietsers die meters hoge ladingen achter op hun fietsen vervoerden. Mooi gezicht was dat. 
De formaliteiten aan de grens verliepen soepel, wat formuliertjes invullen en binnen een uur waren we in Tanzania.
Wat ons direct opviel in Tanzania was dat de huidskleur van de mensen donkerder was en dat het op straat veel schoner was. Ondanks dat Tanzania beduidend armer is dan Kenia leek het erop dat de mensen veel meer aandacht hadden voor hun directe woonomgeving. Veel meer huisjes waren hier voorzien van een pleisterlaag en er stonden zelf potten met planten voor het huis.
Onderweg zijn we gestopt bij een mooi uitzichtpunt op de “kopjes” van Tanzania, erg mooi en indrukwekkend om dat te zien. Al snel kwamen er van alle kanten kinderen naar ons toe, een van de oudere jongens had een kapmes bij zich en was suikerriet aan het versnijden. Michel nodigde ons uit om hier van te proeven, dat hebben we ook gedaan, het is zoet en een beetje vezelig, smaakt niet slecht.
Even later zijn we in een dorpje gestopt om wat te gaan drinken en daar had Michel zijn eigen feestje geregeld. We moesten allemaal op de fietstaxi naar de markt. Wij hadden een heel ander beeld van een fietstaxi, namelijk een bakje achter de fiets, maar dit was totaal anders. De dala-dala is gewoon een soort bromfietszadel achter op de fiets met een handvat onder het zadel. We hebben vreselijk gelachen en de hele groep is achter op de fietsen gaan zitten en toen maar scheuren door het dorp. Niet alleen wij moesten lachen ook de fietsers en de rest van het dorp had dikke pret.
Al snel waren we op de markt, waar iedereen weer even heeft rondgekeken.
Om 13.00 uur kwamen we aan in ons nieuwe onderkomen, Speke Bay Lodge, aan het Victoria meer. Bij aankomst zag het er al geweldig uit. De Lodge wordt gerund door 3 Nederlanders en straalt veel sfeer en rust uit. De bedoeling was dat wij in tenten zouden slapen, de komende twee nachten.
Bij de welkomstkoffie bleek opeens dat Hans en ik een aantal zaken gemist hadden. Er bleken ook bungalows beschikbaar te zien en die zijn de afgelopen week binnen de groep verloot. Groot was onze verrassing toen bleek dat Rob en Karin hadden geregeld dat wij de bruids-bungalow zouden krijgen, gezellig dicht bij het Hippo-bosje. Toen bleek ook dat wij 1 of 2 nachten daar gebruik van konden maken, wanneer we echt graag in de tent wilden slapen konden we ruilen met Rob en Karin.
Hans bleef bij zijn standpunt, de keuze voor 2 was voor hem vast, al heeft hij Rob wel aangeboden de tweede nacht te ruilen.
De bungalow was werkelijk een plaatje, met een schitterende badkamer en een gigantisch uitzicht, alleen jammer dat die hippo’s zo dichtbij waren.
Met Rob en Karin hebben we die middag lekker geluierd op het terras van de bungalow, nadat wij hun tent ook hadden bewonderd. De tenten zijn eenvoudig maar maken een aangename indruk, beter dan de tenten in de Masai Mara, ook al hebben ze geen eigen badkamer. De toiletruimtes zien er hier allemaal even mooi uit, met de keuze uit blauw en roze wc-papier.
Hans had voor mij nog een verrassing, een hele mooie armband. Ik had hier verder niet aan gedacht van tevoren en een enkele poging om onderweg nog iets leuks te vinden heeft geen succes opgeleverd. Misschien als we 40 jaar getrouwd zijn.

Dinsdag 25-09
Gisteravond had de groep nog een verrassing voor ons. Tijdens het diner kregen wij een hart en een handbeschilderde schaal van de Masai. De groep heeft dit echt voor ons laten maken en Michel heeft ondanks zijn malaria dat allemaal kunnen regelen. Van hemzelf kregen we ook nog een Masai deken. Helemaal te gek. En nu maar hopen dat we die schaal heel in Nederland zullen krijgen.
Na het diner hebben de koks nog voor ons gedanst en kregen we een taart met Hollandse vlaggetjes die officieel aangesneden moest worden.
Michel had ook nog een bijzondere verrassing voor Rob. Hij gaf Rob een T-shirt die zijn cappuccino maatje  William speciaal voor hem gekocht had. Santa sane!!!!
De afgelopen nacht hebben we meerdere nijlpaarden snuivend voorbij horen komen, blij dat ik niet naar buiten moest om te plassen.
Vanochtend werden we weer verrast  door Rob en Karin. Ik had hen koffie op bed gebracht en we zouden samen om 8.30 uur gaan ontbijten. Echter in plaats van Rob en Karin verscheen er om 8.30 uur een ober op ons terras die de tafel dekte en een uitgebreid ontbijt serveerde.  Hartstikke leuk natuurlijk.
Na het ontbijt hebben we een excursie gemaakt met de plaatselijke vissers naar een dorpje verderop.
In het dorpje hebben we een uitgebreide rondleiding gehad en allemaal liepen we wel met 1 of 2 kinderen aan de hand. In dit dorp hebben we voor het eerst ook kinderen met dikke buikjes gezien en huidjes die aangetast waren door de bilharzia bacterie uit het water. Onze gids, die tevens de chef-kok was van de Lodge, vertelde dat de mensen wel gewaarschuwd worden dat ze het water niet zo moeten drinken maar eerst moeten koken, maar toch laten ze kinderen er in zwemmen.
Het dorpje zelf was heel gemoedelijk, op iedere straathoek wordt wel een of andere vorm van handel bedreven. Ook in de plaatselijke kroeg was het gezellig. Betty heeft met verschillende dorpsbewoners gedanst en dat vonden ze prachtig.
Op de terugweg hebben de vissers voor ons gezongen. Heel apart allemaal.
In de namiddag hebben we een wandeling over het terrein van de Lodge gemaakt met een echte vogelaar. Binnen anderhalf uur hadden we 36 verschillende vogelsoorten gespot. Sommige heel onopvallend en andere met de mooiste kleuren die je bedenken kunt. Ook zijn we nog vlak bij het hippo-bosje geweest.
Met Rob en Karin hebben we afgesproken om vanavond op de veranda te gaan zitten en kijken of we de hippo’s zien, uiteindelijk hebben we ze gisteravond duidelijk gehoord.
In de middag liepen twee dames van onze groep over het strand richting hippo-bos en werden teruggehaald door Michel. Later hoorden we dat hij flink boos was dat de dames zo dicht naar het bosje waren gegaan, onverantwoord. Lekker om te weten, wij zitten er immers vlakbij, nu maar hopen dat die beesten geen bezoekje op de veranda af komen leggen.
Na het diner hebben we ons met Rob en Karin en een fles champagne (die eigenlijk bij het ontbijt behoorde) en een fles rosé terug getrokken op de veranda om de hippo’s te spotten.
Al snel werden we beloond, rond een uur of 8 kwamen de eerste 3 hippo’s te voorschijn. Ze kwamen vrijwel geruisloos uit het riet en liepen op een behoorlijke afstand langs de bosrand verder het land op. We hebben ademloos zitten kijken, met de sleutel binnen handbereik om toch snel naar binnen te gaan als het echt link zou worden. Gelukkig stond er ook constant een bewaker op gepaste afstand de boel in de gaten te houden.
Een tijdje gebeurde er niets en toen opeens zonder dat iemand het gehoord had stond er een enorme hippo onder de boom vlak voor de veranda, waar dat beest zo opeens vandaan gekomen was, weten we geen van allen. Heel snel daarna volgde opeens een kleinere, die was de weg kwijt en rende letterlijk onze kant op, best griezelig. Gelukkig draaide hij snel weer om en verdween in het riet waaruit hij later weer vrolijk te voorschijn holde en achter de enorme hippo aanging. Tjonge wat hebben wij vol verbazing zitten kijken, we hadden al gehoord dat de hippo’s kunnen rennen maar je geloofd het pas als je het ziet. Ongelooflijk hoe snel die dikzakken kunnen zijn. We waren alle 4 een beetje afgebluft en rond 23.00 uur zijn we naar bed gegaan. Arme Rob en Karin die moesten terug naar hun tentje terwijl we allemaal zeker wisten dat de hippo’s in de buurt rondliepen.

Woensdag 26-09
Om 8.30 uur Rob en Karin weer koffie op bed gebracht. Karin was al klaar wakker en had groot nieuws riep ze al van verre. Nee ze was niet zwanger, maar had wel de nacht van haar leven gehad. De hippo’s hebben letterlijk die nacht rond hun tentje gelopen, snuivend en wel. De helden zijn die nacht zelfs nog wezen plassen op de WC, ik weet niet of ik hen dat na had durven doen.
Na een rustig ontbijt zijn we vertrokken naar de Serengeti, Hans heeft eindelijk de temperatuur die hij zo wenste. Het is nu bloedheet.
De Serengeti is een enorme uitgestrekte vlakte, die bestaat uit geel gras en acacia’s. Omdat de regentijd daar nog moet aanbreken is het allemaal erg dor en zijn er weinig dieren in vergelijking met de Masai Mara waar het gewoon groen was.
Dit geeft wel het beeld van Afrika weer zoals je het altijd op de plaatjes ziet.
Ik weet niet of ik het mooi vind, bijzonder is het wel maar mijn hart had ik al verloren in Samburu en daar is eigenlijk geen verandering in gekomen.
We zullen opnieuw twee nachten door brengen in tenten op Ikoma Tented Camp. Hier staan weer tenten met aangebouwde badkamer. Toch hangt hier een hele andere sfeer, het is niet zo donker, lekker ruim en de badkamer ruikt gewoon naar buitenlucht en niet naar giftige verdelgingsmiddelen.
Op weg naar de Lodge hebben we veel dieren gezien, de meesten hadden we al eerder gezien maar nu in grotere kuddes, nieuw waren de jakhalzen en mangoesten.
Na het eten hebben we nog even buiten gezeten bij het kampvuur, het koelt flink af in de avond en dat vuur was dus best prettig. Mooi gezicht de uitgestrektheid van de Serengeti alleen verlicht door de maan. De stilte is aangenaam en je eigenlijk in Nederland niet voor te stellen. Wat een rust.
Morgen gaan we weer de hele dag gamedriven.

Donderdag 27-09
Vandaag was het ontbijt weer lekker vroeg, om 6.00 uur zodat we de hele dag de tijd zouden hebben om te gamedriven waarbij het spotten van de grote katten voorop stond. Helaas is er vrij veel kritiek op onze nieuwe chauffeur Edward. Hij is misschien inderdaad niet even handig als William maar hij is hier in de Serengetie ook aan veel strengere regels gebonden dan William in de Masai Mara. Hier mag absoluut niet van de wegen af gegaan worden, in de Masai Mara mocht dat wel, daardoor kon William vaak dichter bij de dieren komen. Edward doet zijn best maar wordt niet vrolijker van de onsympathieke behandeling, klein voorbeeldje: niemand wil voor in de truck bij hem gaan zitten. Gelukkig heeft hij redelijk goed contact met Hans en af en toe stoeien ze samen een beetje en dan zie je hem opeens weer lachen.
Vandaag hebben we geen luipaard kunnen ontdekken maar wel veel leeuwen met welpen, heel aandoenlijk om dat van dichtbij te zien. Een van de leeuwinnen zag er behoorlijk gehavend uit en was ook erg mager. Michel vertelde dat het bij de leeuwen zo is dat eerst de leeuwinnen eten en als er genoeg is dan pas de welpen. Zonder sterke leeuwinnen geen volgende jacht en dan zouden ze het allemaal niet overleven. Klinkt volstrekt logisch maar druist toch in tegen de moederlijke gevoelens. De wildernis is hard, op alle fronten.
De vlaktes zijn enorm, vooral kaal en eigenlijk een beetje saai, geef mij de “kopjes” maar die vind ik prachtig. Af en toe is er echter een poel met water en dan sta je zowaar midden in een soort oase met palmbomen.
De tenten bevallen prima en de douche was heerlijk warm. De bewakers op het kamp lopen hier rond met pijl en boog. Op onze vraag welke dieren er de afgelopen nacht langs geweest waren kregen we het resolute antwoord: olifanten en hyena’s. Toch een prettig idee dus dat die heren met pijl en boog onze huid verdedigen in geval van nood.
Welterusten.

Vrijdag 28-09
Vandaag weer voor dag en dauw uit de veren. Er staat een lange rit op het programma naar de Ngorongorokrater, al waar we zullen overnachten in de Ngorongoro Safari Resort. Feitelijk wordt dit onze laatste safari-dag want vanaf morgen wordt het alleen nog steden bezoeken.
De dag begon buitengewoon spectaculair, we waren het terrein van de Lodge nog niet af of er staan twee giga olifanten bomen af te breken als luciferhoutjes. Ongelooflijk wat een kracht die beesten hebben. Een volwassen boom wordt zo omgehaald alsof het een twijgje is. Je moet er toch niet aan denken dat die beesten meer zin in een biscuittje hadden gehad en s’nachts je tent onder de voet hadden gelopen. Er zit echt geen hek tussen onze tenten en de plek van het bomenslopen.
Prachtig om dit op de valreep nog mee te maken.
Dwars door de Serengetie gingen we op weg naar de Ngorongorokrater. Edward kreeg al snel signalen binnen dat er een luipaard was gesignaleerd en die wilden we natuurlijk allemaal graag zien want dan was de big 5 compleet.
En we hadden geluk, na een half uur waren we op de plek waar het luipaard was. Hij was met zijn prooi, een gazelle of impala boven in een boom gekropen. Het was wel even moeilijk om hem goed in het vizier te krijgen maar uiteindelijk konden we hem op zijn gemak op een tak zien liggen met de prooi tussen zijn poten. Ongelooflijk dat zo’n beest met prooi en al op een vrij dunne tak ligt, geheel en al op zijn gemak.
Verderop hadden we opnieuw geluk. Jagende hyena’s op een open vlakte, erg mooi om te zien en wat mij betreft gelukkig hebben we geen kill gezien.
Even later kwam er een grote leeuw aan, werkelijk koninklijk zoals dat beest over “zijn” vlakte liep.
Met deze mooie momenten had Edward alle kritiek gestopt en was de hele meute weer tevreden. Vroeg in de middag arriveerden we bij de Ngorongorokrater en moesten we de jeep verruilen voor landrovers. Onze groot truck kon de afdaling van 600 meter niet maken. Het was erg leuk om in de jeeps met opendak te rijden. De krater heeft echter niet zo heel veel indruk op ons gemaakt. Het was mooi maar door de verhalen eromheen hadden we misschien te veel verwacht. Wel hebben we hier nog een zwarte neushoorn gezien, al was het erg op afstand.
De hellingen van de krater waren wel erg indrukwekkend, het was net of je de plooien nog echt kon zien.
Later volgde nog een mooie rit door de bergen naar onze Lodge waar we weer verenigd werden met Edward en Michel. Achteraf hoorden we van Michel dat nadat wij afgezet worden bij de krater de truck panne heeft gekregen en Edward zeker een uur aan het sleutelen is geweest om hem weer aan de praat te krijgen. Dat is de eerste keer dat we met panne worden geconfronteerd en dat valt reuze mee gezien de omstandigheden waarmee de truck regelmatig te kampen heeft.

Zaterdag 29-09
Vandaag weer vroeg op en na een verkwikkende koude douche was dat geen probleem. Om 8.00 uur zijn we vertrokken op weg naar Arusha, waar we zullen overnachten in de Moivari Lodge, zodat we morgen de grens over kunnen terug naar Kenia. Volgens Michel is Arusha geen stad om te bezichtigen, alleen de coca cola toren die het middelpunt aan geeft tussen Kaapstad en Caïro is de moeite waard. 
Onderweg zijn we eerst even gestopt bij een uitzichtpunt van een park waar leeuwen in bomen leven. Hierover was gisteren nog enige consternatie in de groep. Een aantal groepsleden had nog geen genoeg van de safari, waaronder wij, en wilden liever morgen nog naar dit park dan een halve middag in Arusha door brengen. In eerste instantie werd dit door Michel van tafel geveegd, maar later kwam hij erop terug en heeft het in stemming gebracht bij de hele groep. Alleen als de hele groep akkoord ging zouden we naar het park gaan, uiteindelijk bleek dat 14 voor en 6 tegen waren. Het ging dus niet door. Jammer, maar eigenlijk hadden we toch al afscheid genomen van de wildernis, dus zo erg was het nu ook weer niet. Wij vonden het ook wel weer leuk om mensen te spotten in plaats van dieren.
Het weer zat in het begin erg mee, weinig bewolking dus iedereen hoopte dat we de Kilimanjaro goed zouden kunnen zien. Maar helaas rond het middag uur kwam er steeds meer bewolking opzetten en de Kilimanjaro werd onzichtbaar. Dan maar hopen dat we hem vanuit het vliegtuig nog kunnen zien.
Onderweg zijn we gestopt op een lokale markt, blijft leuk, al waren de verkopers hier veel opdringeriger dan op de Masai markt. Toch laten zij zich gewillig afhouden als ze zien dat je al iets gekocht hebt. Vervolgens zijn we door gereden naar een Tinka-Tanka galerie. Dit is een speciale schilderkunst waarbij dieren en mensen op een wat kinderlijke wijze in felle kleuren worden afgeschilderd. Er zit altijd een verhaal achter. Ik vond het wel mooi, maar zou niet weten waar ik het thuis neer zou moeten hangen, dus toch maar niets meegenomen.
Rond 13.00 uur kwamen we aan bij de Lodge die in een weelderige tropische bloementuin ligt. Het bleek om een oude koffieplantage te gaan, hoewel we meer banenbomen dan koffiestruiken gezien hebben. Al snel werd besloten dat de groep liever die middag in de tuin en aan het zwembad wilde relaxen in plaats van naar Arusha gaan. Geen probleem wat ons betreft. Met Rob en Karin hebben we een kleine wandeling over de plantage gemaakt en daarna heerlijk in de tuin gezeten.

Zondag 30-09
Vandaag zijn we eerst nog even Arusha in geweest om de beroemde coca cola klok op de foto te zetten. Voor de rest hebben  we weinig van Arusha gezien en wat we wel zagen was niet echt de moeite waard.
Al snel waren we op weg naar Nairobi waar we weer in The Heron Hotel zouden overnachten om de volgende avond met de trein naar Mombassa te vertrekken.
Rond 12.00 uur waren we bij de grens waar we weer de nodige formulieren moesten invullen en lopend de grens over moesten steken. Grappig hoor we werden echt welkom terug geheten in Kenia. De douane daar is een stuk minder streng dan in Tanzania en er werden steeds grapjes gemaakt.
Vlak over de grens hebben we in een mooie Lodge gelunchend en daarna zijn we in 1 ruk door gereden naar Nairobi.
Rond 5 uur waren we bij het hotel. Om 7.30 uur zouden we opgehaald worden met een discobus om met elkaar te gaan eten bij de Carnivoor, het beroemde en beruchte vlees restaurant van Nairobi.

Maandag 01-10
Vandaag mochten we uitslapen want pas om 10.00 uur vertrekken we te voet naar het centrum van Nairobi. Michel heeft afgesproken met William in een koffietentje en wie wil kan daar nogmaals afscheid nemen van William. Gek eigenlijk want dat hebben we een week gelden al gedaan. Michel laat ons in vogelvlucht wat bekenden dingen zien en geeft aan hoe we zelfstandig een en ander kunnen gaan bezoeken. De groep verspreidt zich daarna en iedereen gaat zijn eigen weg.
Wij besluiten eerst even naar het koffietentje te gaan en omdat William op zich laat wachten geeft Rob zijn fleecevest aan Michel met het verzoek dit aan William te geven. Michel wijst ons als rokers nog even op het gevaar van een boete voor het roken buiten op straat. Dat mag dus niet, alleen bij een rokerszone, daarvan zijn er 3 in een miljoenenstad van 3.000.000.
Opgetogen gaan wij op zoek naar het rokersheiligdom en ja hoor naast de openbare toiletten staat een grote asbak met allemaal heren in hun nette pak er omheen. En maar roken daar.
Vervolgens zijn we het centrum in gelopen, langs de moskee en daarna naar het op een na hoogste gebouw van Nairobi voor een uitzicht over de stad.
Vroeg in de middag zijn we terug gekeerd naar het hotel waar we nog even geluierd hebben bij het zwembad en om 16.30 uur kwam Edward ons met de truck ophalen om ons naar het station te brengen.
We hadden een enorme chaos op het station verwacht maar dat viel heel erg mee. Michel was zo slim om ons via het restaurant naar binnen te loodsen en voor we het goed en wel in de gaten hadden zaten we keurig op het perron te wachten. Michel werd later nog wel even bij de stationschef geroepen omdat hij dit op eigen houtje zo geregeld had, maar nadat hij vol respect had uitgelegd dat die toeristen anders erg nerveus worden en er dan van alles mis kan gaan, gaf de chef te kennen dat het helemaal in orde was en dat hij volgende keer gewoon naar hem toe moest komen en dat alles dan goed zou komen. Iedereen blij, en wel makkelijk dat Michel wat Shahili spreekt zo krijgt hij toch een hoop voor elkaar.
De trein was een belevenis op zich. Met de hele groep hadden we een eigen wagon die onder verdeeld was in compartimenten voor 4 personen. We zaten nog niet in de trein of het bleek dat we in de verkeerde wagon zaten en moest alles er weer uit en een wagon of 5 verderop er weer in.  De indeling was vrij maar stond binnen de groep al vast. Michel stelde zijn coupe, naast die van ons beschikbaar voor rokers maar Karin en Rob hadden ook geen bezwaar tegen roken dus in beide coupes werd gerookt en gedronken.
Het diner werd ook in de trein gebruikt. Vooraf had Michel al duidelijk aangegeven dat in ieder coupe iemand achter moest blijven om op de spullen te letten en dat bij de eerste setting een groep van 14 kon gaan eten en bij de tweede setting een groep van 7. Niks aan de hand zou je denken. Met Rob en Karin hadden we van tevoren al afgesproken dat we om beurten zouden gaan eten en Rob heeft ook nog eens de coupe van Michel bewaakt.
Het  eten was niet bijzonder, het bestek daar en tegen wel want dat was nog echt uit de begin tijd. Hoe vaak eet je nu nog met een zilveren vork en een ondefinieerbaar mes?
Nadat wij gegeten hadden zijn Rob en Karin gaan eten en die hebben op de terug weg bier en wijn meegenomen om er een gezellige avond van te maken.

Dinsdag 02-10
Wonderlijk genoeg hebben we allemaal redelijk goed geslapen en de treinreis duurde nog we even voort.
Uiteindelijk hebben we ruim 15 uur in de trein doorgebracht.
Bij aankomst in Mombassa stond er al een bus op ons te wachten die ons naar onze laatste verblijfplaats heeft gebracht, het Reef  Hotel.
Daar aangekomen zijn we eerst allemaal onder de douche gesprongen want je wordt wel wat plakkerig en stoffig van zo’n treinreis.
Na de lunch zijn we de omgeving wat gaan verkennen en hebben gewandeld naar het winkelcentrumpje verderop. Ondanks dat het tijdens de lunch geregend heeft is het behoorlijk warm en vochtig zodat iedereen behoorlijk loopt te  zweten.
We waren allemaal moe en Karin en ik voelen ons nog niet helemaal ok. De rest van de middag hebben we dan ook luierend en slapend doorgebracht.
Na nog een afzakkertje zijn we allemaal vroeg naar bed gegaan.

Woensdag 03-10
Vandaag mochten we weer uitslapen. Geen van vieren hadden we zin in ontbijt van ei en jam dus besloten we om met de laatste eigen koffie op het terras te ontbijten met bananen en crackers. Prima ontbijtje zo.
Afgesproken is gisteren dat Rob en Hans zouden gaan snorkelen en dat Karin en ik met 5 andere dames uit de groep naar Mombassa zouden gaan. Mocht Mombassa erg leuk zijn dan zouden we de volgende dag nog een keer met Rob en Hans gaan.
De bedoeling was dat we allemaal om 10.30 uur zouden vertrekken maar opeens werd het voor Karin en mij 10.00 uur. Geen probleem, laatste crackers konden we ook onderweg wel opeten en mochten de heren de afwas doen en de troep opruimen.
Karin en ik hebben ons naar de receptie gespoed en daar waren de andere dames al aanwezig. Gelukkig was de verwarring alweer compleet omdat niemand naar elkaar luisterde. Er werden twee taxi’s besteld en er werd een goede prijs vooraf afgesproken, tevens werd door de balie medewerkster geregeld dat de chauffeurs ons bij Fort Jesus over zouden dragen aan een plaatselijke gids. Klinkt goed toch?
Wat schetst onze verbazing echter, op het moment dat de taxi’s arriveren neemt een van de dames het voortouw om opnieuw over de prijs te gaan onderhandelen en gaat zo laag inzetten dat het mij niet verbaasd had als de chauffeurs rechtsomkeer hadden gemaakt. Lichtelijk beschaamd hebben Karin en ik het op afstand gevolgd. Uiteindelijk gingen de chauffeurs akkoord met 200 schilling per rit minder, in totaal dus 8 euro, te verdelen over 7 dames. Tjonge je moet wel lef hebben hoor om daarover te gaan soebatten.
Volgens afspraak zouden de chauffeurs ons overdragen aan een gids, ook deze afspraak werd door een dame bijna om zeep geholpen want misschien zou de prijs van de gids wel eens te duur kunnen zijn en zouden we beter zelf kunnen onderhandelen. Je moet het maar bedenken op een zonnige ochtend midden in een stad die je niet kent en waarvan de bevolking maar matig engels spreekt net als de meeste toeristen trouwens. Gelukkig werd deze suggestie van de hand gewezen en konden we met een gerust hard mee gaan met de gids die al voor ons klaar bleek te staan, een 30-jarige historie-student. Aardige man, die redelijk engels sprak en veel wist te vertellen. De gids stelde zelf een prijs voor van 400 schilling per persoon als we na afloop helemaal tevreden waren. Verrassend genoeg ging niemand daar tegenin. Of had niet iedereen het begrepen?
Fort Jesus bleek gebouwd te zijn in de vorm van een mens, vandaar de naam Jesus. In het verleden is het gebruikt als “opslag” plaats voor de slaven die via een onderaardse gang naar een schip op zee werden gebracht, al waar zij op de markt in Zanzibar verkocht werden. Volgens de gids was het niet de moeite waard om het fort van binnen te bekijken dus na wat foto’s gemaakt te hebben nam hij ons mee naar old town voor een wandeling door de stad. Erg leuk, veel aangenamer dan Nairobi. De binnen stad is niet erg groot en met de smerigheid viel het ook reuze mee.
Na zo’n anderhalf uur slenteren hadden de meeste van ons dorst en werd de gids gevraagd ergens bij een stalletje te stoppen om water te kopen.
Overal zijn van die stalletjes, dus we hadden er snel 1 gevonden. Het bestellen gaat altijd wat traag, niemand heeft haast maar komt altijd weer goed als je niet moeilijk doet. Helaas voor de derde keer deze ochtend stond ik met het schaamrood op mijn kaken. Op de vraag van 1 van de dames of er ook cola light aanwezig was werd bevestigend geantwoord. Alle flesjes werden netjes opengemaakt op de balie. De dame van de cola light wilde echter opeens water in plaats van cola. Haar flesje was al open gemaakt dus ik zeg nog tegen haar, je hebt toch cola besteld en die is al open. Nee hoor zegt ze, ik heb alleen maar gevraagd of ze dat hadden en ik heb niet besteld. Zonder blikken of blozen. Ongelooflijk. De gids heeft het blijkbaar recht gepraat en de verkoper bleef met zijn open flesje zitten. We praten hier dan over 50 eurocent. Hoe is het mogelijk?
Na dit debakel wilden er een paar direct terug naar het hotel terwijl we afgesproken hadden in de stad te gaan lunchen. Ik heb toen toch maar even aangegeven dat ik het daar niet mee eens was en toch echt wel in de stad wilde gaan lunchen.
Uiteindelijk hebben we dat ook gedaan en hebben we de beroemde olifantstanden nog op de foto kunnen vast leggen.
Tijdens de lunch hebben we het geld voor de taxiritten bij elkaar gelegd zodat 1 persoon alles kon afrekenen.
Bij terugkomst in het hotel liet de tweede taxi op zich wachten en daar zat de persoon die het afrekenen voor haar rekening zou nemen in. Onze taxi vond dat geen probleem en gaf aan dat hij het geld wel van zijn collega zou krijgen en reed vrolijk weer weg. Daar kunnen we een voorbeeld aannemen, dat zou je in Nederland niet lukken. Maar wij doen liever moeilijk over 90 eurocent voor een taxi of een niet bestelde cola. Raar volkje zijn we.
Vrij snel kwamen Rob en Hans ook terug van het duiken. Rob was helemaal verguld want een vis had hem op zijn neus gezoend. Ze hebben veel vissen, koraal en zwarte zee-egels gezien.
In de middag hebben we de laatste inkopen gedaan en geluierd aan het zwembad.
Bij het diner was er weer een dansvoorstelling van de Masai krijgers. Blijft leuk om te zien en het ontbreken van deo blijft een gemis.

Donderdag 04-10
Vandaag onze laatste dag, daar wordt je toch een beetje treurig van. Eigenlijk hebben we er nog helemaal geen genoeg van en zijn we alle 4 van het land en haar inwoners gaan houden.
Na weer een ontbijtje op het terras besluiten de mannen zich bij het zwembad te installeren en gaan Karin en ik nog 1 keer op jacht naar verse bananen.
In het winkelcentrum vinden we ook nog een boekwinkel en we besluiten als afscheidscadeau voor Michel naast de Masai ketting ook nog een boekje met oude volksverhalen voor hem te kopen.
Na het shoppen hebben we ons bij de mannen gevoegd rond het zwembad. Rob is nog bijna geraakt door een vallende kokosnoot.
Op het strand waren twee kamelen en Karin kan de verleiding niet weerstaan om die van dichtbij te gaan bekijken. Samen met Jeannet hebben we toen onze tenen nat gemaakt in de indische oceaan en heeft Karin de kamelen recht in de ogen gekeken.
In de avond was het afscheidsdiner gepland. Michel had geregeld dat er enorme schalen met verschillende soorten vis werden geserveerd. Zag er prachtig uit. Zelf dorst ik het niet aan om een krab of kreeft te lijf te gaan, geen idee hoe je die dingen op een fatsoenlijke manier moet ontdoen van hun schalen en scharen. Mijn buurman Michel had daar minder moeite mee en als een ware halve afrikaan zat hij met glimmende handen en toet naast me te smullen.
Na afloop van het diner werd er afscheid van Michel genomen. Wij hadden besloten om met ons vieren apart van de rest van de groep iets persoonlijks te doen omdat we toch wel erg op hem gesteld waren geraakt en graag iets extra’s wilden geven voor de goede doelen die hij op zijn manier steunt.
Hans heeft hem persoonlijk de Masai ketting om gehangen en dat kon hij wel waarderen.
Daarna vrij snel naar bed want om half 4 de volgende ochtend moesten we present zijn in de receptie voor de transfer naar de luchthaven.

Vrijdag 05-10
Het is iedereen gelukt om op tijd uit bed te zijn. Stilletjes werd de tocht naar de luchthaven ingezet. Het inchecken verliep prima en de bagage zouden we pas op schiphol weer terug zien, daar hoefden we ons in Nairobi geen zorgen om te maken. Michel vloog mee tot Nairobi waar we uiteindelijk echt afscheid van hem namen.
Op Nairobi begon het toch wel lange wachten van 4 uur tot onze vlucht naar Amsterdam.
De vlucht naar Amsterdam was zeer aangenaam. We vlogen nu met Kenya Airlines en hadden een heel lux vliegtuig met veel meer beenruimte en allemaal een eigen monitor. Goed geregeld.
Zonder vertraging zijn we rond half 7 geland op Schiphol. Ook het afhalen van de bagage ging erg snel. Bij de bagageband hebben we van iedereen afscheid genomen en rond half 9 waren we weer thuis in Almere.

Nawoordje
De vakantie is voorbij, eigenlijk is vakantie niet het goede woord. Deze reis was een belevenis en dan wel eentje met een gouden randje. Het woord Afrika zal voor altijd een andere betekenis hebben en alle indrukken die we daar hebben opgedaan zullen nog lang op ons netvlies blijven staan.
Lieve Hans, Rob en Karin ik ben er van overtuigd dat jullie net zo genoten hebben als ik en ik hoop dat we nog vele gezellige avondjes na zullen genieten van deze bijzondere ervaringen.
Bianca