Reisverslag Cambodja 16 dgn okt

16-daagse rondreis Cambodja,

22/10-06/11

Door: Bianca Wildervank, Leeuwarden

Leeuwarden, 01/10

Nog drie weken dan is het zover; op reis. Ik heb nu al contact gehad met medereizigers via MijnDjoser.nl. Ze “klinken” allemaal heel aardig! Nu word het vast minder eng op Schiphol. Ik moet nog veel dingen regelen, druk hoor om op vakantie te gaan!

Dag 1 22/10

Ik zit al in het vliegtuig, het is bijna 12.15 uur en we staan nog gewoon op onze plaats! Nu al vertraging! Maar ik heb begrepen dat het 12 uur vliegen is naar Kuala Lumpur. Dat is al een stuk beter dan de 16 uur die ik had bedacht! Ik verbaas mij over het feit dat je zoveel films, spelletjes en tv-series kunt kijken/doen. Er is genoeg te doen om de 12 uur rond te komen. Al snel na het opstijgen word het eten geserveerd; lekker vegetarisch gegeten! Ondertussen ben ik maar “The devil wears Prada” gekeken. Leuke film. Verder uit de ruime keuze van Cd’s maar eentje gekozen en heerlijk liggen luisteren.

Ondertussen is het al dag 2 23/10

Na een korte duister in het toestel krijgen we om 22.00 uur Nederlandse tijd ons ontbijt. Ze hebben weer aparte maaltijden om uit te kiezen. Gelukkig krijg ik gewoon noodles met ei. Alhoewel gelukkig…niet veel later was mijn ontbijtje verdwenen in een air-sick-zakje! Een combinatie van vermoeidheid en spanningen worden mij te veel.

Om 5.30 uur is Kuala Lumpur bereikt. Met een groepje die een maand naar Indonesië gaan even iets gegeten en gedronken. Verder nog wat gelopen over het vliegveld. Nog een dik kwartier voordat we boarden voor onze vlucht naar Phnom Penh. Dit is een vlucht van bijna twee uur. Voor de zekerheid maar een luchtziekpilletje genomen. Maar de vlucht is prima verlopen! Je krijgt wel een klap als je het vliegtuig uitstapt in Phnom Penh; 28 graden! Goedemorgen! Iedereen verzamelt zijn/haar bagage en gaat op zoek naar Yuri. Bijna de hele groep staat met rookwaar in de mond en er word nog gelachen over de 10 douaniers die in een rij alle stempeltjes en controles doen qua visum. Met de bus rijden we de stad in op weg naar ons hotel. Onderweg valt me de drukte op en de chaos in het verkeer. Het lijkt wel of iedereen maar iets doet! Bij ons hotel aangekomen blijkt dat we ergens anders zitten dan verwacht; het Dara Reang Sey- hotel. Nou ja, er is warm water en er staat een bed! Iedereen heeft een uurtje voor zichzelf. Dus snel even onder de douche en daarna weer naar beneden. We krijgen een drankje aangeboden van Djoser en Yuri neemt de plannen voor de komende dagen met ons door. Na deze bijeenkomst neemt Yuri de groep mee naar de boulevard. Dit is niet ver van het hotel. De Tonlé Sap rivier is een mooie brede rivier met allemaal kleine vissersbootjes. We lopen met de hele groep richting het koninklijke paleis alwaar Yuri ons weer laat gaan. Voor het eerst zien we monniken met.  oranje paraplu’s. Prachtig met de mooie gebouwen op de achtergrond.

Line en ik besluiten om eerst naar het Nationaal museum te gaan. Een prachtig gebouw met allerlei Khmer kunst. Oké, je bent in een uurtje klaar maar het is geweldig om te zien hoe mooi dat allemaal gemaakt is. Het mooiste van het museum vond ik de binnentuin. Mooie vijverpartijen met vissen en lelies. In een van de vijvers stond een man tot schouderhoogte in het water om de uitgebloeide bloemen te verwijderen. Met het zonnetje erbij…prachtig! Wat ook erg mooi was, was dat je in het museum bij veel beelden van Buddha lotusbloemen neer kon zetten. Er lagen matten voor de beelden waar je kon knielen. Heel sereen als je zag hoe dat ging. Buiten werden we nog achtervolgd door bedelende kinderen. Erg vervelend en moeilijk om te negeren. Ook worden we telkens aangesproken over vervoer, gewoon vriendelijk lachen en doorlopen. Onze volgende stop was de Royal Palace en de Silver Pagoda. We konden helaas het paleis niet in want er was iets erg officieels bezig. Maar door de jetlag hadden we dat waarschijnlijk niet aangekund. Opnieuw kwamen we in een mooie tuin terecht. De Silver Pagoda was erg mooi. Al die rijkdom en pracht en praal. En dan buiten de muur armoede. Wat een wereld van verschil! We zijn nog dwars door een plantensproeier gelopen, lekker koel! Verder zagen we de “eerste”voetafdruk van Buddha. Overal moest je je schoenen uit. Lekker even op blote voeten! Ook was er een maquette van Ankor Wat. Geweldig mooi! Dat we daar binnenkort zijn, ongelooflijk!!!!

Tijd voor verfrissing, op naar FCC! Een oude club voor destijds buitenlanders in de oude koloniale stijl. Lekker chic! We kijken over de boulevard en het water. Het voelt heel vreemd en overweldigend om daadwerkelijk in Cambodja te zijn. Tot mijn grote verbazing zie ik een olifant lopen… een olifant! Midden in de stad!

Op weg naar het hotel besluiten Line en ik nog even te mailen en een afspraak te maken voor een massage door de blinde masseurs.

Bij het hotel even weer opfrissen en met z´n allen iets gedronken voor we op pad gingen naar ons restaurant. Onze Tuktuk verdwaalde en we reden door wel erg duistere buurtjes. Maar gelachen dat we hebben! In ons restaurant, Khmer Surin, hebben een assortiment aan Khmer- voedsel gehad. Heerlijk! Saté, garnalen, groenten, rijst, vis, alles!! Overheerlijk!

De jetlag kreeg ons langzamerhand te pakken en nadat we weer met de tuktuk bij het hotel zijn aangekomen, zijn we gaan slapen.

Dag 3 24-10

Door het onweer en de regen word ik vroeg wakker, 05.00 uur. Ik ben op het balkon gaan staan en heb staan kijken naar de drukte die langzaam ontstaat. Snel klaarmaken voor het ontbijt en dan gaan we naar Tuol Sleng en de Killingfields. Het zal wel een heftige morgen worden. Waarschijnlijk door de regen stinkt het nu enorm, gadver! Wel heerlijk ontbeten. Met de bus en onze gids Volia gaan we op pad naar Tuol Sleng. Je kunt je niet voorstellen en voorbereiden op wat je daar ziet… Je hebt daar 4 schoolgebouwen waar de meest afschuwelijke dingen zijn gebeurt. Ik heb een brochure gekregen waar veel instaat dus hoef ik niet veel op te schrijven en de foto´s spreken voor zich… Ik had zo´n beklemmend en angstig gevoel toen ik daar liep. Bizar dat zoiets zo kort geleden hier gebeurd is.

Volia was zelf 5 jaar toen dit alles gebeurde. Ze weet nog dat haar haar eraf moest en dat ze haar kleding af moest geven. Ze is 2 ooms kwijtgeraakt aan het regime van Pol Pot. Van deze mannen is nooit meer iets gevonden. Ik vond het zo knap hoe ze alles vertelde. Ik heb haar ook nog gevraagd of ze het moeilijk vond om in de gevangenis te staan en ze gaf aan dat dat in het begin wel moeilijk was maar dat ze het ook belangrijk vond dat iedereen wist wat zich heeft afgespeeld in de gevangenis en op de Killingfields. Ik kon de duistere karma/sfeer goed voelen die in Tuol Sleng hing. Ook de onmacht van die mensen. Ze zaten gewoon vast met hun benen langs een stang aan de grond. Vreselijk! Na anderhalf uur zijn we verder gegaan naar de Killingfields. Een heftige rit van ongeveer 40 minuten. Ik nog nooit zo gehobbeld in een bus. Soms dacht ik dat de bus om zou vallen, zulke diepe gaten zaten er in de weg. Onderweg veel gezien, veel schoolkinderen en koeien. Erg magere koeien, maar dat zal het ras wel zijn.

Volia gaf ook een rondleiding over de Killingfields. Eerst die stupa met 9000 schedels erin. De rest van de lichamen is gecremeerd. Onvoorstelbaar dat zoiets is gebeurd. De opgegraven massagraven zaten nu vol met water. De plek straalde onverwacht rust uit, maar toch ook de angst die de mensen hebben gehad. Overal op de paden zag je kleding en beenderen uitsteken+ door het regenseizoen werd telkens meer blootgelegd. Ook de magic-tree en de boom van kinderen waren heftig. Zulke mooie bomen en dan de verschrikkingen die er zijn uitgevoerd. Afschuwelijk!

Na een hobbelrit weer terug waren we weer bij het hotel aangekomen. Een hapje gegeten en ik ben met Jan, Katja en Riet en Elly meegegaan. Wij zijn achter Jan aangelopen naar de Wat Phnom. Een mooie tempel op de enige heuvel in Phnom Penh. Er waren veel monniken en katten en apen. De Buddha´s die in de tempel stonden waren prachtig en we mochten zowaar foto´s maken.

Toen op pad naar hotel Le Royal. Hét hotel van Cambodja, erg chiq en ook weer een historische plaats in Cambodja. Tijdens de oorlog zaten hier buitenlanders vast en waren vaak in de Elephant Bar te vinden. Dit komt ook voor in de film ´The Killingfields`. Maar we waren nog te vroeg voor happy hour, dus konden we volgens Jan wel naar het nabijgelegen meer lopen. We hebben een heel eind gelopen maar konden op geen mogelijkheid bij het meer komen. Hahaha. Dus zijn we maar terug gelopen naar de Elephant Bar. Hier hebben we lekker zitten drinken en genoten van de chiq-heid. Ik was even de tijd vergeten en ik moest me haasten om op tijd bij het hotel te komen voor de massage. Dus in de tuktuk en op pad! Dezelfde man bracht Line en mij naar de massagesalon en het kon beginnen. Hilariteit alom, want ik paste de broek niet die ze mij hadden gegeven. Dat vonden ze zo raar! De Japanse massage gebeurde met kleding aan en door blinde masseurs. Erg pijnlijk maar toch lekker. De masseurs hebben onderling veel lol gehad om mijn omvang. Ik voelde soms de handen van de andere masseur die toch ook wilde voelen hoe zo’n grote vrouw voelde. ‘You big’ Ik was de hit van die avond. Na de heerlijke massage terug naar het hotel om ’s avonds lekker uit eten te gaan. Met Katja, Jan, Elly, Riet, Michiel, Ellen, Linda en Line naar Friends gegaan. Dit restaurant wordt gerund door ex-straatkinderen. Ze serveren er tapas! Lekker! Na een heerlijke maaltijd zijn we teruggewandeld en hebben we ons verbaasd over hoe rustig het was op straat.

Op de kamer de tas maar alvast ingepakt, morgen reizen we verder. Morgen om 8.00 uur vertrekken we richting Kompong Cham. Daar doen we de hele morgen over. Er zullen vast ook een aantal stops zijn.

Dag 4 25/10

Om 6.00 uur wakker, lekker geslapen omdat we eindelijk wisten hoe de airco aanmoest.  Vandaag reizen we verder naar Kompong Cham. Het uitzicht vanuit de bus is prachtig. Al die ongerepte natuur, zover je kunt zien! Opeens staat er een heuvel en even later word je omringd door water. Veel rijstvelden met waterbuffels erin. Prachtig! Bij het Tonlé Sap-meer houden we even een fotopauze. Mooie plaatjes van het meer en van de kinderen en de hutjes langs de weg. Michiel ging snoepjes uitdelen aan de kinderen, nou dat heeft hij geweten! Hij werd belaagd door 15 kinderen. Lichte paniek.

Tijd om weer in de bus te stappen en verder te rijden. Net voor Skuon stoppen we nog om iets te drinken. Daarna is het zover; we rijden Spidervillage binnen. Eerst worden we nog ingehaald door een begrafenisstoet met allerlei pracht en praal en muziek. Maar ja, toen kwam het; de spinnenstop. Er waren veel gefrituurde wolfspinnen en enkele levende exemplaren. Er werd veel geproefd en gegeten! Ik niet! Ik ben de bus niet eens uit geweest, zo bang ben ik voor die beesten. Bijna de hele groep heeft nog een levende spin op de hand gehad. Vooral voor Tim was het een hele overwinning, ik heb nog nooit iemand zo zien trillen en wit weg zien trekken. Knap hoor! Na al dit vermaak heeft Yuri een vervelende mededeling; de bus is kapot. We moeten 2 uur wachten. We worden naar een restaurant geloodst waar we konden lunchen. Ik ben met Lisette en Petra gaan wandelen. Nog een aantal souvenirs gekocht en over een markt gelopen. De dames hebben nog een bedelnap gekocht. De markt waar we waren was enorm vies en het stonk, maar het was wel mooi om te zien hoe de plaatselijke bevolking leeft en handelt. Eenmaal terug bij het restaurant was het tijd om te eten. En nu nog wachten op de bus. We dachten dat het nog wel even zou duren, maar opeens stond de bus voor het restaurant. Dus snel instappen en weer verder. Al snel bereiken we Kompong Cham. Het is een beetje trieste bedoening, alles is in verval en vies. De kleine kinderen ontvangen ons weer met een gezamenlijk “hello”. Ons hotel daarentegen is redelijk netjes en nieuw. De kamer is netter dan in Phnom Penh, maar de badkamer is kleiner. Je moet alternatief douchen, op het toilet! Maar de kamer heeft goede bedden en airco, dus dat is prima.

Om er toch even uit te zijn, gaan Jan, Katja, Line, Riet en Elly en ik naar de overdekte markt. Enorm veel spullen in een kleine ruimte. Je moest soms over de spullen heel stappen. Hierna zijn we richting de brug over de Mekong-rivier gelopen. Bij een klein stalletje even iets gedronken en toen de brug op.

Op de brug kon je erg mooi de zonsondergang zien.

Je kon de zon zien zakken of de aarde zien draaien, het is maar net hoe je het bekijkt. Al slenterend in het duister terug naar het hotel. Het is dan zomaar 18.00 uur. Om 19.00 uur zouden met de hele club gaan eten. Gelukkig es er maar 1 restaurant in Kompong Cham; Hao An.

Je moest er van de plaatjes kiezen wat je wilde eten. Moeilijk! Op het laatst toch maar gekozen voor een curry/potatoe soup. Wel erg veel, maar erg lekker! Michiel zat naast mij en hij had ws een meerval besteld. Die lag compleet gefrituurd op zijn bord, of hij zo uit de zee/rivier kwam. Geweldig! Het was een heel gepiel maar hij heeft hem netjes opgegeten. Na het eten hebben we nog even gezellig nagezeten. Met een groep weer terug gelopen naar het hotel. Nog even CNN gekeken en toen gaan slapen.

Dag 5 26/10

Vannacht nog met Line gesproken, de nachtclub bij het hotel bleek een bordeel! Vandaar dat lawaai op de gang. Later hoorde ik van Linda dat zij aangesproken was op de gang om mee te gaan naar een kamer! En dat in het hotel waarvan de eigenaar de neef is van de premier van Cambodja. Ach, zo zie je maar de corruptie tot hoog in de regering gaat!

Het ontbijt was een ramp, noodlesoup met orgaanvlees. Gadverdamme! Maar een beetje bouillon gegeten en maar hopen dat het genoeg is.

Met zijn allen op pad naar Phnom Pros en Phnom Srei, de mannen- en vrouwenheuvel. Ik vond dat het allemaal relatief nieuw was en veel van beton. Het uitzicht vanaf de vrouwenheuvel was prachtig. De apen op de mannenheuvel waren erg leuk. Voor de rest lekker gewandeld en gekletst. Daarna zijn we naar Wat Nokor gereden.

Prachtig als voorbereiding op Ankor. Zo oude en donker. Jammer was dat ik, door mijn eigen schuld, mijn geheugenkaart verloor. Gelukkig had Thy hem gevonden. Veel van de groep namen verse kokosmelk bij Wat Nokor. Er waren heel erg lieve puppies! Ze zagen er goed verzorgd uit en heel schattig natuurlijk. Hun baasje moest erg om ons lachen omdat wij allemaal vertederd naar die puppies stonden te kijken. Aan alles komt een einde en moesten we dus weer in de bus op weg terug naar Kompong Cham. Tijdens de rit inventariseerde Yuri of er ook mensen geïnteresseerd waren in een boottochtje op de Mekong. Bijna iedereen wilde wel dus gingen Yuri en Thy bootjes regelen. Er werden zowaar een aantal speedbootjes geregeld. Bij het zien van de bootjes haakten een heleboel mensen af. Acht mensen van de groep durfden het aan; in een van de bootjes zaten Michiel, Ellen, Line en Linda. Ik zat met Rob, Charlotte en Tim in het het andere bootje. We lieten ons naar Koh Paen varen, een eilandje in de Mekong. Toen we dichter bij kwamen viel het mij op dat er best veel huizen stonden. Onze kapiteins voeren de bootjes praktisch de oever op en zo konden we makkelijk aan wal gaan. Er zaten meteen veel mensen bij de aanlegplaats redelijk verwonderd te kijken naar het gezelschap wat daar op hun eiland kwam. We zijn op aanraden van een van de bewoners rechtdoor een pad opgelopen het eiland op. Er werd meteen weer een blik kinderen opengetrokken en de “hello’s” vloeiden weer rijkelijk. Maar het was minder vervelend dan aan de vaste wal. Er stonden enorme paalwoningen in de jungle. Alle mensen waren even vriendelijk en verbaasd. Het was dan ook een bont gezelschap wat daar op hun eiland liep. Op een gegeven moment vroeg Rob aan een oudere man of hij zijn huis mocht bekijken. Rob en Charlotte hadden al enige tijd met deze mensen staan “praten”. We waren allemaal van harte uitgenodigd in hun huis. Fantastisch! De vrouw des huizes haalde nog even de was weg en haar man ging ons van alles vertellen. Charlotte vroeg naar de foto’s aan de wand en mevrouw ging honderduit vertellen over haar familie. Heel mooi om te zien dat ondanks dat je elkaar niet verstaat, er met non-verbale communicatie zoveel gezegd word. Ik vond het zo mooi hoe Charlotte en Rob hier mee omgingen. Rob gaf als dank en als gift een aantal dollar aan de her des huizes. De man begon meteen te bidden en brak bijna door een dergelijk groot geschenk. Ik vond dit zo indrukwekkend…. Charlotte vertelde later dat ze dit de rest van haar leven niet zal vergeten, ik ook niet denk ik! We zijn weer terug gaan lopen richting de boten en onderweg nodigde een vrouw ons uit om in haar huis te komen kijken. Dus wij de steile trap op naar haar hoge huis. Ook hier bestond de vloer uit bamboe en was er een altaar in huis. Er kwam net een meisje uit school, ze had haar uniform aan, en zij sprak een beetje engels. Zij vertelde dat we wel mochten gaan zitten. Dus daar zaten 7 Westerse mensen in een paalhuis in Cambodja. Het meisje vroeg waar we vandaan kwamen. Ze begreep niet wat Holland was. Ik bedacht me toen dat er in de Lonely Planet een wereldkaart zit. Dus ik op mijn knieën bij het meisje met mijn kaart.

Maar van afstanden snappen ze waarschijnlijk niets… Maar toch hebben we uitgelegd waar we vandaan kwamen. We hebben daar nog even gezeten en toen hebben we afscheid genomen. Na deze bijzondere ervaringen zijn we opnieuw richting de bootjes gaan lopen. In een hoog tempo waren we weer terug aan de andere kant van de rivier bij de aanlegplaats.

Na aankomst hebben we met zijn allen nog even iets gedronken en over ons avontuur gepraat. Michiel, Ellen en ik zijn nog naar een internetcafé gelopen. Hier was de verbinding absoluut niet slecht. Met zijn drieën zijn we al kletsend terug naar het hotel gelopen. In het hotel nog even onder de douche en weer uit eten. Ik heb gezellig bij Rob, Charlotte, Riet, Elly en Linda gezeten. Het eten was weer prima. We zijn niet te laat weer richting hotel gegaan omdat de tas weer ingepakt moet worden; morgen reizen we weer verder.

Dag 6 27/10

Opnieuw het ontbijt geprobeerd, nu maar een omelet bestelt! Was erg lekker! De busreis die ons voor de boeg stond was een lange zit, 4 uur. Maar het uitzicht was weer geweldig! Onderweg zijn we gestopt bij een beeldhouwer, hier werden allerlei kleine en zeer grote beelden verkocht. Ik heb een zandstenen hoofd van Jajavarman de zevende gekocht.

We zijn gestopt bij Santok mountain. Een pelgrimsoord waarbij je meer dan 900 treden op moet om bovenop de berg te komen. Een prachtige berg zo vanaf de weg bekeken. Thy heeft hier lotuszaden laten plukken. Hij heeft uitgelegd hoe we die moesten eten. Erg lekker.

In Kompong Thom hebben we snel de spullen in de hotelkamers laten brengen en in het aangrenzende restaurant gegeten.

We gingen alweer op pad. Via 22 km slechte weg zijn we aangekomen bij Sambor Prei Kuk. We kwamen de bus uit en meteen werden we bestormd door ongeveer 40 kinderen. Je had meteen 2 kinderen bij je die je van alles vroegen en vertelden. Mijn “kinderen” heetten Hong en Sam.

Ze waren 7 jaar en zaten op de ochtendschool. Ze bleven constant bij je, soms erg vervelend. De tempels die we hebben gezien waren erg interessant maar de kinderen bleven overheersen. Ik heb van “mijn” beide meiden een shawl gekocht en bedankt dat ze zoveel hadden verteld over de tempels. Via dezelfde hobbelige weg weer terug. Bij het hotel afgesproken met Michiel en Ellen om ´s avonds een hapje te gaan eten. Eenmaal in het restaurant trof ik Linda. Dus hebben we gezellig met z´n vieren gegeten. Tijdens het eten kwamen Michiel, Ellen en ik erachter dat we alledrie aan snowboarden deden. Even allerlei ervaringen uitgewisseld. Ontzettend leuk om het over wintersport te hebben als het buiten 32 graden is! Na het eten hebben we in het hotel nog even op het balkon aan de voorzijde gestaan. Even uitblazen. Morgen weer vroeg op pad naar Siem Reap. Yeah! Ankor en een levendige stad. Na drie dagen gehuchten ben ik wel weer toe aan levendigheid.

Dag 7 28/10

Vanmorgen weer vroeg op pad met de bus. Na een onrustige nacht slaap ik veel in de bus. Eigenlijk jammer, maar ik kan mijn ogen niet openhouden. We stoppen nog in Kompong Krei waar we wat drinken en met zijn allen naar een brug lopen. Voor zover ik het begreep was dit een van de oudste bruggen van Cambodja en een onderdeel van de oude route richting Thailand. Onze reis ging weer verder in de bus. Toch nog vrij snel waren we in Siem Reap. Meteen weer een drukte van belang. Wat een verschil met de afgelopen twee dorpen. Ons hotel ziet er leuk uit. De kamers zijn prima en de badkamer is ook erg netjes. Iedereen kwam na een korte pauze in het restaurantje om daar te lunchen en een DVD te zien over de ontdekking van Ankor. Op het menu staat patat!!! Volgens mij hebben de dames van het hotel nog nooit zoveel patat en tosti’s verkocht! Na de lunch ben ik met Rob en Charlotte meegegaan naar de markt. Meteen leer ik afdingen van Charlotte, erg handig. Ik kom ook met een aantal souvenirs thuis!

Om kwart over vier moeten we terug zijn bij het hotel om naar de zonsondergang in Ankor te gaan bekijken. We zijn mooi op tijd en nemen een drankje. Verder worden de tuktuk’s en moto’s geregeld voor de volgende ochtend. Dan gaan we om vijf uur ’s morgens naar de zonsopkomst kijken bij Ankor Wat.

Maar eerst de zonsondergang! We hebben een nieuwe bus; onze oude bleek erger kapot dan we dachten… Aangekomen bij de rand van Ankor moeten we eerst onze passen kopen voor de komende dagen. Zich van geen kwaad bewust en niet express dringt Yuri voor en hebben we binnen no-time onze passen. In de bus volgt een discussie met betrekking tot de bonnen die bij de passen horen. Iedereen roept zijn/haar nummer door de bus en is erg fanatiek bezig het juiste nummer te vinden. Ondertussen rijden we gewoon langs Ankor Wat! Het wordt bijna niet eens opgemerkt! Bij Phnom Bakheng aangekomen zien we meteen hoe toeristisch het hier is. We moeten nog een heel eind omhoog lopen via paden en trapjes. Vooral het laatste deel; een heel erg oude trap, is erg moeilijk. Daarna de Phnom opklimmen voor het uitzicht. Helaas waren er ongeveer 10 blikken Japanners opengetrokken en wilden de wolken niet echt meewerken.

Geen supermooie zonsondergang maar wel een superervaring. Maar de Phnom weer af was een hele klus, het leek veel op bergbeklimmen. In het duister de berg af was ook een heel avontuur. Een paar keer bijna omgevallen. Tip voor morgenochtend; een zaklamp! Bij een stalletje nog iets gedronken en toen zijn we op weg gegaan naar een restaurant waar ze een lopend buffet hadden en een dansshow. Het eten was daar erg lekker. Ook hebben we erg mooie dansen gezien. Samen met Petra en Line ben ik naar het hotel teruggelopen. Lekker even in beweging. Op tijd op bed want de wekker gaat om 4 uur!

Dag 8 29/10

Wintertijd in Nederland! Om tien voor vier ging de wekker. Line is Petra en Lisette gaan wekken. Om half vijf (wat een vroegte!) staan we al buiten. Onze tuktuk’s staan ook al te wachten. Om kwart voor vijf gaan we op pad. In het donker met onze zaklampen richting Akor Wat. Opnieuw achter de Japanners aan. We hebben een mooi plekje opgezocht bij de east gate. En dan maar wachten….Om zes uur komt ze dan op; de zon! Het gaat heel snel. Je hoort de jungle om je heen wakker worden, geweldig! Prachtig hoe Ankor Wat in het licht komt te staan!

Als het iets rustiger word lopen we richting de grote Ankor Wat. Prachtig! We lopen er omheen en bekijken de vertellingen op de muur. We besluiten om in de tweede level te gaan lopen, lekker koel! Petra en ik besluiten om, al staat er op eigen risico, naar de top van Ankor Wat te klimmen. Omhoog is geen probleem. Het uitzicht is fantastisch! Even rustig genoten van het uitzicht en dan moeten we toch echt naar beneden. Het blijkt dat we allebei hoogtevrees hebben, handig! Maar we komen natuurlijk helemaal veilig beneden. Daar besluiten we iets te gaan eten en dan de tuktuk’s weer op te zoeken. Zij brengen ons naar Ankor Thom. We mogen door de south gate lopen. Samen met de olifanten gaan we de gate door. Daarna brengen de tuktuk’s ons naar de Bayon. Wat een geweldige tempel! Al die gezichten! Mooi! In de tempel spreekt een non mij aan; of ik wil bidden. Ik geef aan dat ik dat niet kan. Ze wil het me wel uitleggen, dus zit ik even later op mijn knieën. Met wierook in mijn gevouwen handenderook in mijn gevouwen handenzit ik even later op mijn knieen  wil bidden. uitzicht en dan moeten we toch echt naar benede voor mijn voorhoofd buig ik drie maal voor het beeld van Buddha. Dan moet ik de wierook in een pot met aarde steken en wenst de non mij veel geluk. Geweldig!

Verder maken we nog een aantal foto’s en gaan we op weg naar de tuktuk’s.

Zij geven aan dat we nog een stuk moeten lopen. Dus lopen we langs de Baphuon, de Terrace of Elephants en de Terrace of the Lepper King. Hon en Tra snappen er niets van maar ze brengen ons naar de Preah Palilay. Hier maken we voor het eerst kennis met de bomen die op de tempels groeien. En het is een erg rustige plek, heerlijk. Zelfs onze tuktuk-chauffers komen kijken naar de tempel. Ondertussen beginnen we moe te worden, we besluiten naar Ta Prohm te gaan. Onderweg rijden we langs Ta Keo, ook erg mooi.

Ta Prohm is prachtig, alleen de wandeling naar de tempel al! Ta Prohm zorgt iedere keer voor verrassingen. Mooie bomen, stapels stenen. Ik heb de boom van “Tomb Raider” gezien en een heilige boom. Ik loop echt te genieten van deze tempel.

Om twaalf uur gaan we met de tuktuk’s terug naar het hotel. Daar even gegeten en op pad naar het internetcafé. De oude markt riep mij en met tassen vol kwam ik weer bij het hotel. Op de hotelkamer even TV gekeken en in mijn boekje geschreven. Daarna naar beneden.

Met een grote groep zijn we naar de Red Piano gegaan om te eten. Het eten was erg lekker en we hebben heel gezellig gezeten. Charlotte en ik hebben de “Tomb Raider”-cocktail gedronken. Ten tijde van de opnames van deze film is Angelina Jolie begonnen met deze cocktail. Ze heeft smaak. Tijdens het eten komen Linda en ik met elkaar te praat en besluiten we de volgende dag samen op pad te gaan. De tijd vliegt en pas om twaalf uur lig ik op bed!

Dag 9 30/10

Vanmorgen lekker uitgeslapen. Ik had een briefje klaargelegd voor Line, maar dat had ze niet gevonden. Dus maar even uitgelegd dat ik met Linda op pad ging. Om acht uur richting ontbijt; yoghurt met fruit en muesli. Wat verschrikkelijk lekker! Om negen uur regelen we nog een moto voor mij en gaan Linda en ik op weg naar Banteay Srei. Ruim een uur op de moto via een slechte weg. Eenmaal aangekomen moest ik eerst even rekken en strekken, spierpijn! De tempel is prachtig! Zo fijntjes gemaakt. Ongelooflijk dat dat hier gewoon in de jungle staat…

De chauffeur vertelde dat we voor meer dollars ook nog naar een rivier konden, maar qua tijd en temperatuur leek ons dat niet verstandig. Onze volgende stop is de East Mebon. Volgens de mannen was er niets aan, maar wij vonden het erg mooi. Het uitzicht over de jungle en de rijstvelden is prachtig. Ta Som is ook erg mooi, een kleine overgroeide tempel. Bij Preah Neak hebben we eerst een lunch genuttigd. De pannenkoek met banaan en honing was overheerlijk! Hierna hebben we de tempel bezocht. Ook hier was het erg mooi en heel sereen.

De volgende tempel was de grootste van die dag, Preah Khan. Hier kwamen we Jan, Katja, Riet, Elly, Michiel en Ellen tegen. Gezellig! Je kon voelen dat deze tempel meer omringt was door de jungle, het was er benauwd. Ook deze tempel was schitterend.

Via de grote weg weer terug naar Siem Reap. Onderweg zagen we nog apen en hebben we een korte stop gemaakt bij de Bayon. Wat is die tempel toch mooi! Nog een laatste stop bij Ankor Wat voor een aantal foto’s en weer richting het hotel.

Bij het hotel hebben we de mannen betaald en zijn we iets gaan drinken. Even bijkletsen met de groep. Daarna douchen en een restaurant zoeken. Met ongeveer tien mensen bij de Soup Dragon gegeten. Iedere 7 cent van 1 dollar ging naar het kinderziekenhuis. Goed initiatief en goed eten. Ik heb daar de lekkerste vegetarische burgers gegeten die ik ooit heb gehad.

Dag 10 31/10

Om 8 uur ontbijt gegeten, bij Gerrie en Aad aan tafel. We hebben gezellig zitten praten.

Samen met Linda om 9 uur vertrokken op onze moto’s. Op pad naar de Roulos Group. Mijn chauffeur durft niet hard te rijden of veel in te halen, maar die van Linda durft dat wel met als gevolg dat we elkaar kwijt raken! Ik ben met mijn moto alle tempels langs geweest maar geen Linda. Uit strategisch oogpunt heb ik Lolei tempel bekeken, misschien dat we Linda daar treffen. Nee hoor. De Lolei tempel stelde niet zo veel voor. Dat had ik ook al begrepen uit de Lonely Planet. Maar op pad naar de Bahkong tempel. Daar kom ik Riet en Elly tegen. Zij vertellen mij dat Linda net de tempel op is. Gelukkig! Dus ik snel naar boven en zie ik haar lopen. We zijn blij dat we elkaar weer hebben gevonden en snappen niet hoe we elkaar nu kwijt zijn geraakt. We hebben rustig de Bahkong bekeken. Bij deze tempel zit nog een actief monnikenklooster. Een erg mooie, rustige tempel.

Daarna op pad naar de tweede tempel; Preah Ko. Volgens de chauffeurs was er niets aan, maar wij vonden het natuurlijk wel mooi. Nadat we rondgelopen hebben gaan we even rustig zitten en nemen afscheid van Ankor in zijn geheel. Wat een ervaring!

Onderweg naar het landmijnenmuseum gaat de moto van Linda voor de derde keer die dag kapot. De chauffeur baalt flink; no profit today. Op een gegeven moment brengt de chauffeur van Linda mij met de moto van zijn broer naar het museum en haalt hij Linda op. Het museum is erg indrukwekkend. We krijgen een rondleiding van een landmijnslachtoffer. Hij vertelde over de landmijnen en wat er nog aan de hand is in Cambodja. Heel indrukwekkend. Ik heb nog een donatie gedaan en toen zijn we weer vertrokken.

Bij het hotel aangekomen hebben we geluncht en zijn ieder een kant op gegaan.

Ik ben naar het Physical Rehabilitation Centre gegaan. In het informatiecentrum is een foto-expositie over de activiteiten van het centrum. Hun laatste activiteit is het fietshelmenproject; ze maken kinderen ervan bewust dat ze zich veilig moeten voortbewegen in het telkens drukker wordende verkeer. Zowel de Koning als Jackie Chan werkt mee aan dit project en hebben fietshelmen uitgedeeld.

De jongeman van het informatiecentrum geeft mij een rondleiding. Hij verteld van alles over de aanwezige protheses. Er was een armprothese met een bakje eraan zodat iemand zich makkelijk kan wassen. Ook was er een armprothese met een seis, zo kan je nog steeds op het land werken. Erg functioneel. Verder liet hij protheses zien die slachtoffers zelf in de velden hadden gemaakt. Mooi om te zien hoe inventief en handig de mensen zijn. De ruimtes voor Fysiotherapie waren klein en ouderwets in mijn ogen, maar voldoende voor de mensen hier.

De oefenruimte buiten was geweldig. Volledig ingesteld op het terugkeren naar huis. De patiënten konden hier op rotsen leren lopen of op klimrekken. Ze konden ook leren lopen in rijstvelden.

Het Centrum had nieuwe afdelingen geopend voor kinderen met klompvoetjes, kinderen met Cerebrale Parese (beschadiging van het zenuwstelsel waardoor de spierspanning niet goed geregeld kan worden) en slachtoffers van auto-ongelukken. Verder vertelde de jongen dat er maar twee Centra in heel Cambodja zijn. Ongelofelijk dat het er maar zo weinig zijn gezien de problematiek van Cambodja. Ik heb een kleine donatie gedaan en de jongen vriendelijk bedankt voor de rondleiding. Vol indrukken loop ik weg.

Daarna heb ik boodschappen gedaan voor de bootreis van morgen.

Op de hotelkamer aangekomen is Line de was aan het doen. Op dat moment knapt de waterleiding van het hete water. Snel personeel opgezocht en er komt een oude baas de boel repareren. Verassend snel heeft hij de boel gemaakt en kunnen we alles weer gewoon gebruiken.  

Die avond zit ik eerst nog even op het terras voordat er andere reisgenoten komen om iets te gaan eten. Ik moet toch nog erg wennen aan de temperatuur, zelfs na 10 dagen. Met een redelijk grote groep zijn we uit eten gegaan. Het is vrij druk in de stad en we kunnen nog bij een Khmer restaurant zitten. Ik heb Pad Thai gegeten, wat vies! Ik heb gegeten tot ik vol zit, gelukkig is dat met vies eten al vrij snel. Op een gegeven moment kwamen er nog mensen voorbij die verkleed waren vanwege Halloween. Vooral Shrek was erg luidruchtig! Om tien uur viel ik bijna aan tafel in slaap en was het voor mij tijd om naar bed te gaan.

Dag 11 01/11

We moesten vroeg op, kwart voor 5, want vandaag gaan we naar Phnom Penh met de boot.

Ik heb nog lekker muesli gegeten met thee. Heerlijk. Het bestelde lunchpakket stond al klaar. Net na 6 uur vertrok de bus naar de boot. Na ongeveer 20 minuten komen we aan in de “haven”/ sloppenwijk. Wij de boot op. Via een erg gammel bruggetje. Wij hadden de stoelen vanaf nummer 1. Dus wij meteen zitten, dit had Yuri ons geadviseerd in verband met dubbele boekingen. Een aantal mensen wil nog foto’s maken en staat boven op het dek. Op dat moment komen twee opgefokte, gefrustreerde Fransen de boot op die een einde maken aan onze rustige morgen. Deze mensen hadden dus een dubbele boeking. Maar ze waren voor geen enkele reden vatbaar. De vrouw werd hysterisch en begon te gillen en riep dat zij veel meer hadden betaald. De “walrus”, haar man, kon het allemaal niet meer aanhoren en hij begon te duwen en zou met onze tassen gaan gooien. Hij had een mannetje van de boot en Thy bij de lurven! Wat een hufter! Maar ja, zij met z’n tweeën op de plaatsjes van Ingrid en Biene. Linda, Thy en ik hebben snel hun spullen gered. Tja, het is natuurlijk niet heel slim om een groep van bijna 20 personen boos te maken, vooral niet als je er midden in zit! We hebben ze uitgelachen en uitgescholden. Het zal een lange 6 uur worden voor deze twee “mensen”. Ik heb aan de groep beloofd dat als ik zeeziek word, ik mij niet in zal houden en de vrouw de volle laag geef. Yuri is bang dat we als we deze twee te veel provoceren, de dikke man zal gaan slaan. Maar dan moet hij zwemmen want dan gaat hij overboord. Hij zal ongetwijfeld blijven drijven met zoveel vet. Als makke lammetjes hebben ze de hele reis op hun stoeltjes gezeten.

Na zes en een half uur varen komen we aan in Phnom Penh. Met onze bagage lopen we naar de bus, welke ons naar het vliegveld brengt om een hapje te eten. Yuri geeft aan dat het nu nog drie en een half uur rijden is naar Sihanoukville. Prima, het strand en de zee komen al dichterbij!

Na anderhalf uur rijden word er al gevraagd om een plaspauze. Natuurlijk stoppen we om te plassen, alleen gaat niemand naar het toilet. Tja, je zult maar verslaafd zijn aan nicotine….Na deze stop rijden we de bergen in. De airco in de bus moet uit omdat de bus al zijn power nodig heeft om over de bergen te komen. Maar we mochten de raampjes open hebben. Heerlijk! In de jungle ruikt het zo lekker, naar vocht, bomen en vuurtjes. Ik heb bijna de hele reis met mijn neus uit het raam gehangen, heerlijk.

Om half 8 ’s avonds komen we aan bij ons hotel met zwembad. Erg mooi hotel!

Ik heb met Linda afgesproken om een hapje te gaan eten aan het strand. Het duurt erg lang voor de tassen boven zijn, douchen word niets meer. In de lobby kom ik Katja, Jan, Riet en Elly tegen. Met Linda erbij gaan we met zijn allen naar het strand om iets te gaan eten. Ik wilde natuurlijk meteen met de voeten in het water en ben door het water achter de rest aangelopen. Bij een gezellig tentje zijn we gaan zitten en hebben we lekker gegeten en cocktails gedronken. Met de gehele groep weer terug gewandeld naar het hotel. Lekker gaan slapen met het heerlijke vooruitzicht dat we morgen niets hoeven!

Dag 12 02/11

Al om zes uur wakker, verdorie! Nog even verder dutten.

Het ontbijtbuffet was wel lekker, je kon echt van alles kiezen. Biene en Ingrid vragen of ik mee wil naar het strand. Nou, dat lijkt mij erg gezellig. Al snel komen we aan bij Kaya’s Shack. Lekker op de strandbedjes aan de zee.

Even zwemmen en dan weer lekker in de zon. Michiel en Ellen komen even later ook bij ons liggen. We doen niets anders dan zonnen, lezen en zwemmen. Heerlijk! De Cambodjaanse dames lopen constant bij je langs om van alles (legaals) met je te doen. Ik laat uiteindelijk een damemijn teentjes verzorgen. De rest van de dag lekker fresh limejuice gedronken en zwemmen etc. Voor ons in zee wordt de hele dag wel erg veel gesnorkeld. Soms kunnen we er niet meer naar kijken….Rond vier uur besluiten we dat we op het strand blijven eten. De zonsondergang is prachtig. Het strandtentje naast de onze zet een verzamelaar van Boney M op. Uit volle borst zingen we mee. Vooral “Mary’s boychild” is een leuke meezinger!

Michiel en Ellen zijn wel even naar het hotel gegaan, maar komen wel eten. Het eten is net als de lunch erg goed. Heerlijke cocktails! We toasten met z’n vijven op onze bijzondere ontmoeting in Cambodja. We liggen nog lekker in onze stoelen te genieten van de muziek en de sfeer. Om half tien gaan we toch maar richting het hotel. Michiel en ik gaan nog even zwemmen in het zwembad. Dan word het toch tijd om te gaan slapen. Wat een heerlijke dag!

Dag 13 03/11

Vandaag Island hoppen! Super! We worden met een klein clubje opgehaald voor het Island hoppen; Riet, Elly, Michiel, Ellen, Aad en Gerrie. Lisette, Line en Petra gaan in een andere boot. We krijgen ontbijt bij tentje richting het strand. Dan gaan we met de auto naar het strand waar we de boot op moeten. Je moet via zee de boot inklimmen. Als ik mijn rechtervoet op het trapje zet glijd ik uit en stoot mijn teen tegen de rand van het laddertje. Maar toch de boot in. We zijn even weg en ik word een partij misselijk en beroerd! Michiel probeert mijn voet te koelen maar dat doet alleen maar meer pijn! Het eerste eilandje waar we mogen snorkelen word snel bereikt. Ik twijfel eerst wat ik zal doen, maar besluit om toch het water in te gaan. Het water is lekker warm en na een klein stukje zwemmen is er allemaal mooi koraal en kleine visjes. Prachtig! Dan moet ik de boot weer in, tja, wat een geklauter.

We varen door naar Bamboo Island. Hier heb je de gelegenheid om op het strand te liggen en te zwemmen.

Ik hup wat over het strand en besluit te gaan snorkelen om schelpen te zoeken. Natuurlijk liggen hier geweldig mooie schelpen onderwater. Michiel roept dat hij zeesterren heeft gevonden. Ik zwem ernaar toe; wat een kolossale zeesterren zeg! Mooi oudroze met paars. Ook zijn de zee-egels enorm groot. Na een tijdje ben ik weer op het strand gaan liggen met mijn pijnlijke voet. Ondertussen word de lunch bereid en uitgedeeld. We zitten allemaal op matten en handdoeken en krijgen brood, salade en vis van de barbecue. Ongeveer een kwart van mijn vis heb ik aan een klein katje gegeven. Hij miauwde net zo hard als 1 van mijn katten en moest hem dus wel voeren. Na de lunch hebben we nog gezwommen en in de zon gelegen. Om ongeveer twee uur vertok de boot weer en varen we richting het derde eilandje. Hier was iedereen verplicht om met het laddertje van boord te gaan want het koraal was hier erg hoog. Het koraal was super! Mooie kleuren en mooie vissen. Er waren te weinig snorkels en heb ik de mijne aan Riet en Elly uitgeleend. Een Frans meisje zat te huilen in de boot met vel bloed aan haar voet; ze was vol in een zee-egel gestapt. Pijnlijk! Het was ook erg ondiep. Ik durf niet eens zo dicht bij die egels te komen. Eenmaal op de boot bleek dat Gerrie ook een paar stekels in haar voet had. Om een of andere onverklaarbare reden moesten ze met snorkels op hun voet slaan. Op weg naar het strand zat iedereen weer lekker in het bootje en ontdekten we dat we allemaal heftig verbrand waren. Voornamelijk van het snorkelen. De pijn in mijn voet was nog altijd hevig na een aantal Paracetamol. Ik besloot toch Yuri maar te bellen om naar een ziekenhuis te gaan. Een van de mannen van het Island hoppen heeft mij en de Franse familie naar het hotel gebracht waar Yuri, Thy en de buschauffeur al op mij stonden te wachten. In een klein kliniekje werd in de algemene hal gezet en gingen ze mij onderzoeken. Er moesten toch maar even röntgenfoto’s gemaakt worden. Ik moest helemaal een loodschort om, geweldig. Toen de foto’s eenmaal klaar waren kwamen de doktoren om ze te beoordelen. Volgens de artsen was het no big problem. Ik moest mee naar de operatiekamer en daar werd, onder het genot van het gelach van een collega, mijn voet in het gips gezet. $44,- armer verliet ik de kliniek en reden we weer met de bus naar het hotel. Ik heb nog een poging gedaan tot douchen maar dat verliep dramatisch, mijn gips was nat. Dan maar een zakje eromheen en achterop een brommer naar het strand om te eten. Een groot deel van onze groep zat al bij een strandtent en daar zijn we bij aangeschoven. Rob en Charlotte hebben naar mijn verhaal geluisterd en Rob stelde meteen voor de extra slippers van Charlotte te gaan halen. Wat een verademing, dat “liep” veel beter. Na het eten, wat prima was, ben ik met Rob, Charlotte en Tim naar het hotel gelopen. Linda had bij het hotel nog een sterke pijnstiller voor me en daarop kon ik lekker slapen.

Dag 14 04/11

Vandaag gaan we terug naar Phnom Penh en moesten we dus vroeg op. In de bus heb ik ook nog geslapen, de rit duurde lang; vijf uur.

Eenmaal in Phnom Penh was het een hele tour om bij het hotel te komen; alles was afgezet in verband met Waterfestival (Bon Om Tuk). Maar uiteindelijk lukte het ons om bij het hotel aan te komen waar we 10 dagen geleden zijn vertokken. Met een grote groep geluncht en, eigenwijs dat ik was, ben ik na de lunch met Linda, Elly en Riet in een tuktuk gestapt richting de Russian Market. Nog een aantal laatste souvenirs gekocht en een nieuwe grote rugzak. Spotgoedkoop! Maar toen ging mijn lichtje uit. Moet ik ook nog naar de derde etage zonder lift! Boven was een terras en daar heb ik nog even met een aantal mensen bijgekletst en hebben we vuurwerk gekeken. Ik ben nog even gaan liggen voordat we de drukte ingingen. ’s Avonds hadden we ons afscheidsdiner in FCC. Ik ben met de cyclo er naar toe gegaan, was net een rit in de achtbaan met al die drukte op straat. Het eten was er lekker en we hebben gezellig zitten praten. Op het water is het nog druk met de verlichte boten die af en aan varen. Na het eten zijn we met een aantal mensen nog naar een terrasje gegaan en hebben daar nog iets gedronken. De dag zit erop en de vakantie ook. Om middernacht lig ik op bed.

Dag 15 05/11

Op tijd uit bed en de tassen ingepakt. Slapen ging moeizaam vanwege de pijn in mijn teen. Met Charlotte, Rob, Tim, Riet en Elly mijn laatste geld uitgegeven aan een heerlijk ontbijt.

Dan moeten we toch echt naar de luchthaven. We zijn redelijk snel door de controles en terwijl de meeste mensen nog wat sneupen op de luchthaven, zit ik bij de gate en vul alvast formulieren in om straks Maleisië in te mogen. In het vliegtuig zit ik bij Aad en Gerrie. We brengen een toast uit op de vakantie en mijn voet en vliegen naar Kuala Lumpur. Nadat we geland zijn nemen we afscheid van Linda, Tim, Rob en Charlotte, zij blijven nog een aantal dagen in Kuala Lumpur. Yuri heeft een rolstoel geregeld, geweldig! Het meisje van de airport brengt ons via een kortere route door alle controles. We zijn zo snel dat we zelfs nog even zwaaien naar Rob die nog in de rij staat voor de paspoortcontrole. Yuri moet wachten op de groep, dat was zo afgesproken. Het meisje brengt mij naar de shuttle vanwaar wij naar het hotel gaan. Ik moet een tijdje wachten voor de groep er is en dan kunnen we in de bus naar het hotel. Het is maar een korte reis en we zijn binnen no time in het hotel aangekomen. Er is een mogelijkheid om een citytour te maken door Kuala Lumpur. Maar het is redelijk duur en er is net niet genoeg tijd. Iedereen kiest toch voor de optie om te rusten in het hotel. Om zes uur ben ik richting het restaurant gelopen. Daar zitten Michiel en Elly buiten te drinken. Even later komen Aad en Gerrie erbij.

Met z’n allen besluiten we om het buffet in het restaurant te nuttigen. Het eten was weer heerlijk en opnieuw word er een toast uitgebracht op de afgelopen vakantie.

Iets voor tien uur stappen we op de shuttle terug naar de vluchthaven. We zijn mooi op tijd en Gerrie komt met een rolstoel voor mij aan. Ellen duwt mij en we komen overal snel doorheen. Erg leuk. Bij de gate doen we nog een race met de rolstoel. Een medewerker van de airport brengt mij als eerste in het vliegtuig. Mijn bagage wordt door een steward en stewardess naar mijn plaats gebracht. De stewardess verteld dat ik op Schiphol als laatste uit het vliegtuig mag in verband met de rolstoel. Prima! Onderweg heb ik weer spelletjes gedaan en veel geslapen.

Dag 16 06/11

Al vroeg krijgen we ons ontbijt en word de landing in gezet. We zijn bijna thuis! Eenmaal uit het vliegtuig moet er nog een rolstoel geregeld worden maar dan word ik naar de bagageband gebracht. Het duurt maar even voordat mijn tas voorbij komt, het meisje van de vluchthaven pakt hem en brengt mij langs de douane de aankomsthal in. Daar zie ik meteen mijn moeder en mijn beste vriendin! Ik neem van bijna iedereen afscheid. Nog even een paar laatste woorden en nog gelachen met Jan die nog even een pintje ging pakken! Michiel en Ellen blijven nog even, we zullen nog mijn foto’s van zijn schijf op een laptop zetten. Maar mijn vader heeft de verkeerde kabel meegegeven. Dan maar even een afscheiddrankje. We genieten nog even na van de reis onder het genot van koffie en thee. Dan word het tijd om toch afscheid te nemen. Wel gek dat het nu voorbij is en dat ik nu niet iedereen meer zie morgen… Ik heb ontzettend genoten van mijn eerste reis naar Azië en ik heb het enorm getroffen met de groep. Ik hoop dat er een reünie komt!